Κανονικός άνθρωπος

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα κανονικό άνθρωπο για να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά.

Ένα άνθρωπο ο οποίος να έχει δουλέψει κανονικά. Να έχει αγωνιστεί για να γίνει πετυχημένος στον τομέα του. Ένα άνθρωπο ο οποίος δεν τα βρήκε όλα έτοιμα. Ένα άνθρωπο που να έχει παράξει με κανονικό τρόπο και να έχει λύσει με κανονικό τρόπο το βιοποριστικό του ζήτημα.

Το επίθετο κανονικός ίσως είναι το ζητούμενο για τη χώρα μας. Γιατί μέχρι τώρα μας κυβερνούν μη κανονικοί άνθρωποι. Άνθρωποι οι οποίοι δεν γεννήθηκαν από κανονικές οικογένειες. Που δεν κόπιασαν για να πετύχουν επαγγελματικά. Που κληρονόμησαν τη βουλευτική έδρα. Που αντί να στρώσουν τον πισινό τους κάτω στα πανεπιστήμια για να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους, έκαναν συνδικαλισμό με τις κομματικές νεολαίες και τους καθηγητές εξυπηρετώντας φίλους και γνωστούς. Που, που, που…

Οι τελευταίοι μας κυβερνούν τα τελευταία πολλά χρόνια με ελάχιστες εξαιρέσεις κανονικών ανθρώπων που κι αυτοί όμως, εύκολα ενσωματώθηκαν στο σύστημα τη μη κανονικότητας.

Πως θα ήταν άραγε αν μας κυβερνούσε ένας κανονικός άνθρωπος;  Που ξυπνάει τα χαράματα για να πάει τα παιδιά του στο σχολείο. Που να έχει άγχος για το δάνειο του σπιτιού του. Που να έχει κόψει επιταγή την οποία δυσκολεύεται να καλύψει. Που τρώει μποτιλιάρισμα για να φτάσει στη δουλειά του. Που γυρίζει αργά το βράδυ κουρασμένος στο σπίτι του αλλά ικανοποιημένος που ανταποκρίθηκε στις καθημερινές  ανάγκες της ζωής του.

Έχει λείψει τόσο το κανονικό από τη χώρα που οι λίγοι έστω κανονικοί που εμφανίζονται στο προσκήνιο μιλώντας με απλά και καθημερινά λόγια φαίνονται παράταιροι. Όταν μιλάς κανονικά και λες αυτό που η σιωπηλή πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ως κανονικό προβάλλεται ως  αντικανονικό από το σύστημα για να απαξιωθεί προκειμένου να συνεχίσουμε στο ίδιο φαύλο κύκλο που κινούμαστε τα τελευταία χρόνια. Ως πότε;