«Το σημαντικότερο είναι να παραμείνω άνθρωπος»

Γράφει ο/η

Γρήγορης Καραμπούλας

Ήταν από τους βασικούς λόγους που ο Απόλλων έμεινε στην κατηγορία. Ο Χρήστος Αλμπάνης έκανε φέτος τη διαφορά στην επίθεση της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» και ήταν δεδομένο ότι οι εμφανίσεις του θα έφερναν ενδιαφέρον, καθώς αρκετές ομάδες τον είχαν ήδη σημειωμένο στα μπλοκάκια τους. Η ΑΕΚ μπήκε δυνατά στο παιχνίδι της απόκτησής του από τον Ιανουάριο και κατάφερε να εξασφαλίσει το «ναι» το 22χρονου εξτρέμ, παρότι υπήρξαν κι άλλες προτάσεις. Αναμένεται, άλλωστε, να πάρει σύντομα και το βάπτισμα του πυρός με τη γαλανόλευκη.
Χαμηλών τόνων και προσηλωμένος στη δουλειά, ο Χρήστος Αλμπάνης κρύβει κάτω από τη φανέλα με το «14» μια πολύπλευρη προσωπικότητα με ενδιαφέροντα και ανησυχίες που κρατά επιμελώς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Όταν στα 15 σου φεύγεις από την ομάδα του χωριού σου, δοκιμάζεσαι στην Βέρντερ Βρέμης και στη συνέχεια μετακομίζεις μόνιμα σε γερμανικό περιβάλλον παίζοντας σε συλλόγους όπως η Βέρντερ, η Άιντραχτ και η Φράιμπουργκ, τελικά μαθαίνεις αλλιώς.
Το gazzetta.gr ξεκίνησε μαζί του μια συζήτηση γύρω από το ποδόσφαιρο, με τον ταλαντούχο εξτρέμ να μιλάει για πρώτη φορά για τους λόγους που τον έκαναν να επιλέξει την ΑΕΚ και τους στόχους του με την Ένωση. Δεν έμεινε όμως εκεί. Μίλησε για την κοινωνία, την αλληλεγγύη, τα παιδιά που υποστηρίζει όποτε του δίνεται η ευκαιρία, τους αγαπημένους του συγγραφείς και για τον μικρό Χρήστο, που την ώρα του παιχνιδιού έχει μεγαλύτερη σημασία από τον επαγγελματία.

Τι κρατάς περισσότερο από τη σεζόν που τελείωσε με τον Απόλλωνα;
«Αδιαμφισβήτητα την επίτευξη του στόχου που είχαμε θέσει ως ομάδα. Είναι δύσκολο να επιτευχθεί η παραμονή μιας νεοφώτιστης ομάδας. Ωστόσο, κρατάω και την πρώτη μου επαφή και εμπειρία με την κατηγορία της Super League, η οποία θα αποτελέσει και την πυξίδα μου για μια ανάλογη και καλύτερη συνέχεια».

Πίστεψες ότι ο στόχος της παραμονής μπορεί να χαθεί;
«Όχι, ούτε στιγμή! Γενικότερα σαν άνθρωπος είμαι αρκετά εγωιστής και δεν θέλω να να παραιτούμαι από τους στόχους μου. Όλη η ομάδα την ύστατη στιγμή έδειξε πως είχε το σθένος και τα ψυχικά αποθέματα να ανατρέψει την κατάσταση και να καταλήξουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα».

Ξέρω ότι παίζεις όπου σου ζητήσει ο προπονητής, αλλά ποια θέση της επίθεσης προτιμάς;
«Πράγματι, ο ποδοσφαιριστής οφείλει να είναι προσαρμοστικός και πειθαρχημένος μέσα στο γήπεδο. Έχω μια αδυναμία στις θέσεις των εξτρέμ, ιδίως από αριστερά με αντίθετο πόδι»

Γνωρίζουμε ότι υπήρχε ενδιαφέρον και από άλλες πλευρές. Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να επιλέξεις την ΑΕΚ;
«Όσα χρόνια ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο προσπαθώ να διατηρώ μέσα μου αναλλοίωτη την πρώτη μου γνωριμία με αυτό και να μην επηρεάζομαι από τη βιομηχανία που έχει χτιστεί γύρω του. Με τον ίδιο τρόπο κάνω και τις επιλογές στη ζωή μου. Έτσι, με κριτήριο και γνώμονα το ποδοσφαιρικό κομμάτι, αποφάσισα πως η ομάδα της ΑΕΚ είναι εκείνη που θα μου δώσει την ικανότητα να αναδειχθώ και να αποκτήσω τις απαραίτητες εμπειρίες για τη συνέχεια της καριέρας μου».

Αισθάνεσαι έτοιμος, σωματικά και πνευματικά για πρωταθλητισμό;
«Κατά τη γνώμη μου, ο πρωταθλητισμός προϋποθέτει κατά κύριο λόγο πνευματική και ψυχική ηρεμία. Αν διαθέτεις τα δύο αυτά χαρακτηριστικά, θεωρώ πως σε ένα μεγάλο βαθμό πλησιάζεις στον στόχο. Ένα πρόβλημα στη σωματική υγεία, δυστυχώς, γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία, δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα».

Aπό προσφυγική ομάδα σε προσφυγική ομάδα. Πώς αντιλαμβάνεσαι το προσφυγικό ζήτημα;
«Αρχικά, είναι τιμή μου να αποτελώ μέλος και να είμαι συνεχιστής μια ιστορίας η οποία αφορά όλη τη σύγχρονη κοινωνία. Το προσφυγικό είναι ένα μείζον θέμα, το οποίο απασχολεί τη χώρα μας και θεωρώ πως δεν πρέπει να μένουμε αμέτοχοι. Ο Γκαλεάνο είχε πει πως “πολλοί μικροί άνθρωποι κάνοντας μικρά πράγματα μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο”. Κλείνοντας, ο καθένας μας, οι ομάδες που εκπροσωπούν και προέρχονται από προσφυγικές ρίζες ή ακόμα και αυτές που δεν έχουν αντίστοιχες
ρίζες, θα μπορούσαν να συσπειρωθούν και να δημιουργήσουν καταστάσεις οι οποίες μπορούν να επιφέρουν σημαντικές αλλαγές προς το καλύτερο».

Πώς γίνεται σε ένα περιβάλλον όπως αυτό του ποδοσφαίρου, όπου άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, κουλτούρες κτλπ βρίσκεστε στα ίδια αποδυτήρια και αγωνίζεστε με κοινό στόχο, να υπάρχουν ρατσιστικές απόψεις;
«Το ερώτημά σου είναι αρκετά στοχαστικό. Ώρες-ώρες την ίδια απορία έχω κι εγώ. Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα του ανθρώπου είναι η τάση του να ξεχνάει πως είναι άνθρωπος. Η δυσκολία του να εμπιστεύεται και να αποδέχεται το διαφορετικό είναι αυτό που μας οδηγεί σε αυτά τα αποτελέσματα. Πάνω από τον άνθρωπο θα πρέπει να βρίσκεται ο συνάνθρωπος του, ανεξαρτήτου χρώματος, εθνικότητας, γλώσσας κτλπ».

Τι καθορίζει κατά τη γνώμη σου τα «καλά» αποδυτήρια σε μια ομάδα και τι τον ηγέτη;
«Τα “καλά” αποδυτήρια για μένα είναι εκείνα που απαρτίζονται από παίκτες οι οποίοι παροτρύνουν και ωθούν τον συμπαίκτη τους και τους διακατέχει μια μορφή αυταπάρνησης. Ο ηγέτης θεωρώ πως έχει άμεση σχέση με τα “καλά” αποδυτήρια, διότι η έμπνευση και η εμπιστοσύνη που του δίνεται, είναι αυτή που τον βοηθά στο γήπεδο. Θεωρώ πως ο ηγέτης φαίνεται μέσα στο γήπεδο».

Πώς ξεκίνησες το ποδόσφαιρο και πότε κατάλαβες ότι θα το κάνεις επάγγελμα;
«Το ποδόσφαιρο μπήκε στη ζωή μου εξαιτίας του πατέρα μου. Εκείνος ήταν η αιτία. Τη στιγμή δεν μπορείς να την καθορίσεις. Σε επιλέγει εκείνη, χωρίς να μπορείς να το αντιληφθείς».

Είχες αισθανθεί ξένος στη Γερμανία; Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί σε εύπλαστη ηλικία να βρίσκεται στο εξωτερικό και να υπάρχουν απαιτήσεις από αυτόν;
«Πηγαίνοντας στην Γερμανία, δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει που ακριβώς είχα πάει, έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Περνώντας τα χρόνια κατάλαβα πως οι απαιτήσεις αυξάνονται και πως το ποδόσφαιρο αποτελούσε πλέον μονόδρομο. Πολλές φορές είχα φτάσει σε ψυχολογικό αδιέξοδο. Διότι η μοναχικότητα σε μικρή ηλικία είναι αρκετά οδυνηρή εμπειρία, ωστόσο σε βάθος χρόνου κέρδισα περισσότερα από όσα φανταζόμουν, τα οποία με βοήθησαν».

Έχοντας ζήσει την ποδοσφαιρική πραγματικότητα σε μια χώρα όπως η Γερμανία, ξενερώνεις με τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου; Τι σε χαλάει πιο πολύ;
«Κυρίως η νοοτροπία που επικρατεί στα ελληνικά ποδοσφαιρικά δρώμενα. Νομίζω πως από εκεί πηγάζουν και τα υπόλοιπα. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση στον τρόπο όπου όλοι μας αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο. Είναι γιορτή, ενότητα, χαρά. Έχω ζήσει με τη Φράιμπουργκ υποβιβασμό με 35.000 κόσμο να τραγουδούν και να χειροκροτούν τους παίκτες.»
Μαζί με κάποιους ακόμα που παίζουν επαγγελματικά στη Σούπερ Λιγκ, είχες επισκεφτεί πρόσφατα την ακαδημία του Αστέρα Βύρωνα και είχες μιλήσει με παιδιά.

Χωρίς κανείς να στο ζητήσει. Τι σε ώθησε να το κάνεις και τι είναι κατά τη γνώμη σου το πιο σημαντικό που πρέπει να ακούσει ένα παιδί που ξεκινά να παίζει μπάλα;
«Καταρχάς να συμπληρώσω εδώ πως είμαι αρκετός τυχερός και ευγνώμων που έχω γνωρίσει αθλητές με τις ίδιες ανησυχίες στο χώρο του ποδοσφαίρου. Θα δώσω μια συμβουλή διαφορετική από τις άλλες, εμπνευσμένη από έναν καλό μου φίλο. Ξεκινώντας το ποδόσφαιρο, δυστυχώς κανείς δεν μας προετοιμάζει για το ότι πρόκειται να αδικηθούμε. Γι’ αυτό θα ήθελα να συμβουλεύσω κάθε παιδί που βρίσκεται στο ξεκίνημά του όταν έρθει η συγκεκριμένη στιγμή, να μην απογοητευτεί. Αντιθέτως, να πεισμώσει και να συνεχίσει με μεγαλύτερο ζήλο και διάθεση την προσπάθεια για την πραγματοποίηση των ονείρων του».

Είχες πει και σε παλιότερη συνέντευξή σου στο gazzetta.gr ότι σου αρέσει πολύ το διάβασμα. Τι διαβάζεις αυτή την περίοδο και γιατί ακούγεται σε πολλούς τόσο ξένο ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής να ανοίγει βιβλία;
«Την τελευταία περίοδο ασχολούμαι πάρα πολύ με το συγγραφικό έργο του Καζαντζάκη. Σε γενικές γραμμές οι αθλητές ασχολούμαστε πάρα πολύ με την εξάσκηση του σώματος και παραμελούμε την εξάσκηση του νου. Τα βιβλία είναι πλούτος, διευρύνεις τους ορίζοντές σου και παράλληλα έχουν τη δύναμη να βοηθήσουν και στο επάγγελμά σου».

Μιας και πιάσαμε τους συγγραφείς, ο Καμύ είχε πει πως «όλα όσα γνωρίζω γύρω από την ηθική και την ευθύνη τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο». Σε εκφράζει; Στο δικό μας παιχνίδι αυτή η ηθική έχει χαθεί;
«Συμφωνώ απόλυτα! Το ποδόσφαιρο απαιτεί να διαθέτεις ανθρώπινες αρετές που δύσκολα έχει κάποιος άνθρωπος. Ο αθλητής έχει μεγάλη ευθύνη απέναντι σε εκείνους που τον ακολουθούν, ιδίως στα παιδιά. Το ποδόσφαιρο είναι ένα “ανήθικο” άθλημα από τη φύση του. Παρόλα αυτά, αν από τα κακώς κείμενα μπορέσουμε να διαχωρίσουμε τα θετικά μηνύματα, τότε θα καταφέρουμε να αποφύγουμε τυχόν παρόμοια περιστατικά στη συνέχεια».

Δεν θέλω να μου πεις αν συμμετέχεις ή όχι, δεν χρειάζεται. Όμως ακολουθείς στα social media την κίνηση των «Αλληλέγγυων Αθλητών». Ποια είναι η γνώμη σου και πόσο σημαντικό όχημα για την αλληλεγγύη μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο;
«Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπουμε ευαισθητοποιημένους και πρόθυμους να βοηθήσουν αθλητές, βασισμένους στην ανιδιοτελή προσφορά, στις δύσκολες καταστάσεις που βρίσκονται συνάνθρωποί μας στην σημερινή Ελλάδα. Αν δεν κάνω λάθος, είναι και κάτι πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, να μαζευτούν τόσοι ανεξάρτητοι αθλητές και να προσφέρουν ένα τέτοιο έργο και μάλιστα διατηρώντας την ανωνυμία τους. Η αλληλεγγύη έχει να σου δώσει περισσότερα από όσα θα δώσεις, όπως έχει γράψει και ο Γκαλεάνο. Ελπίζω πως τέτοιου είδους δράσεις θα ευαισθητοποιήσουν και θα κινητοποιήσουν περισσότερο κόσμο, αποκτώντας έτσι ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο».

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Spiegel ο Περ Μερτεζάκερ αναφέρθηκε εκτενώς στην βαρβαρότητα της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας, για την δημοσιότητα που είναι πάντα εκεί, ακόμα κι όταν θέλεις να απλά να μείνεις μόνος. Έχεις αισθανθεί έτσι; Το σκέφτεσαι, ή μάλλον το φοβάσαι;
«Όταν αποτελείς ποδοσφαιριστή μεγάλης εμβέλειας τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω σου. Είναι αρκετές οι στιγμές που επιθυμείς να μείνεις μόνος σου μετά από ένα έντονο ματς, να συζητήσεις μόνο με τους ανθρώπους που πραγματικά θέλεις. Ωστόσο, επιλέγοντας αυτό τον δρόμο θα πρέπει να καταφέρεις να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για να σηκώσει αυτό το “βάρος” της αναγνωρισιμότητας».

Γιατί στη χώρα μας αθλητές δεν θίγουν σχεδόν ποτέ με δηλώσεις τους τέτοιου είδους ζητήματα. Φοβούνται τι θα πει ο κόσμος;
«Όπως προείπα, ως αθλητές με κάποια αναγνωρισιμότητα αποτελούμε πρότυπο για αρκετό κόσμο. Οποιαδήποτε φράση μπορεί πολύ εύκολα να σε στιγματίσει στην συνείδηση του κόσμου. Γι’ αυτό κατά κάποιο τρόπο είμαστε υποχρεωμένοι να μετράμε τα λόγια μας. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως όταν νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι πρέπει να το πνίγεις μέσα σου, ειδικά για θέματα που αφορούν την κοινωνία, η οποία υποφέρει. Γι’ αυτό είμαι της άποψης πως είναι σημαντικό να εκφράζουμε ελεύθερα αυτό που πιστεύουμε. Με κάθε τρόπο».

Το έχουμε γενικά σαν χώρα αυτό; Χάνουμε την ουσία για το τι θα πει ο άλλος;
«Καθένας μας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τη δική του οπτική. Δεν μπορείς να παρεξηγήσεις κάποιον σε αυτόν τον τομέα. Τις περισσότερες φορές μένουμε στην επιφάνεια του προβλήματος, για διάφορους λόγους κάθε φορά. Η μητέρα της επιθυμίας είναι η σκέψη (Σιδερένια Φτέρνα). Σε αυτή τη φράση νομίζω κρύβεται η απάντηση για όλους μας».

Ποιο είναι για σένα το σημαντικότερο ζήτημα της κοινωνίας που ζούμε;
«Η κοινωνική αδικία που υπάρχει εκεί έξω. Ο μεγάλος ανταγωνισμός που έχει δημιουργήσει η κοινωνία μας, έχει επιφέρει μεγάλες ανισότητες, με αποτέλεσμα την παρακμή και την απαξίωση των ανθρώπινων σχέσεων. Είναι πολύ λυπητερό να βλέπεις ανθρώπους να υποφέρουν εξαιτίας των συνθηκών που έχουμε δημιουργήσει».

Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στο ποδόσφαιρο και τι λιγότερο;
«Αγαπώ το ποδόσφαιρο ως άθλημα, με την αγνότητα και την αθωότητα που υπάρχει μέσα του. Ακόμα όμως και από τα λιγότερο αρεστά που περιέχει το ποδόσφαιρο, προσπαθώ να αντλώ τα θετικά τους σημεία».

Ποιο μεγάλο ιστορικό γεγονός θα ήθελες να έχεις ζήσει;
«Δεν ξέρω αν θέλω να ζήσω κάτι που έχει γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας. Νομίζω, θα ήταν πιο όμορφο να δω π.χ τις κοινωνικές ανισότητες και την αδικία που υπάρχουν στον κόσμο σιγά-σιγά να υποχωρούν. Σίγουρα ο κόσμος θα ήταν έτσι πιο όμορφος στα μάτια μου».

Ποιοι είναι οι ποδοσφαιρικοί σου στόχοι στην ΑΕΚ και ατομικά τι στόχο έχεις για το μέλλον;
«Πηγαίνοντας σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι αυτή της ΑΕΚ, ο πήχης ανεβαίνει ψηλά. Η ΑΕΚ οφείλει να πρωταγωνιστεί και να διεκδικεί. Χαίρομαι που πλέον ανήκω σε αυτή την οικογένεια και ελπίζω η προσφορά μου να είναι άξια των προσδοκιών. Ατομικά προσπαθώ να βελτιώνομαι καθημερινά προς το καλύτερο. Το σημαντικότερο όμως είναι η προσπάθειά μου να παραμείνω “άνθρωπος”».

Ο μικρός Χρήστος που έπαιζε με τους φίλους του στην Καλαμπάκα τι δεν θα ήθελε να μην κάνει ποτέ ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής Αλμπάνης;
«Δεν θα ήθελα να ξεχάσω για ποιον λόγο ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο και από που ξεκίνησα. Μέσα στο γήπεδο αρκετές φορές παίζω όπως θα έπαιζα όταν ήμουν μικρός, στην αλάνα με τα φιλαράκια. Νιώθω ελεύθερος και αυτό είναι εκείνο που με βοηθάει στην απόδοσή μου. Ο μικρός Χρήστος την ώρα του παιχνιδιού έχει μεγαλύτερη σημασία από τον επαγγελματία Χρήστο».

Yπάρχει χώρος για ρομαντικούς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;
«Νομίζω πως το σύγχρονο ποδόσφαιρο με τις μεγάλες απαιτήσεις και την ανάγκη των μεγάλων επιδόσεων και αποδόσεων έχει “σκοτώσει” τον ρομαντισμό. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Πάντα θα υπάρχει κάποιο “αγρίμι” εκεί έξω, το οποίο θα βιώνει και θα αντλεί όλες τις ρομαντικές αισθήσεις που μπορεί να προσφέρει η στρογγυλή θεά».