Κρίμα και πάλι κρίμα…

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Υπάρχουν πολλών ειδών διαφωνίες. Υπάρχει η κάθετη διαφωνία με λόγο και αιτία. Υπάρχει η εποικοδομητική διαφωνία η οποία είναι μια συνήθης οδός προς τη συναίνεση. Υπάρχει και η διαφωνία για τη διαφωνία.

Η τελευταία μοιάζει με τοίχο στον οποίο συγκρούετε η λογική. Σύμφωνα με την ορθή σκέψη, λοιπόν,  το αποτέλεσμα από τη χθεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Τρικκαίων αναμένονταν να ήταν ένα ομόφωνο ψήφισμα για το Πανεπιστήμιο και ένα κοινό κάλεσμα για τη συμμετοχή στο αυριανό συλλαλητήριο που διοργανώνουν οι φορείς (μεταξύ των οποίων και ο δήμος) στην κεντρική πλατεία μήπως και δεήσει κανείς να αφήσει τη δουλειά του να πάει σ’ αυτό. Αμ δε όμως… Οι εκπρόσωποι των παρατάξεων βρήκαν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το αντιπολιτευτικό τους ταλέντο. Δηλαδή, όχι όλοι αλλά κάποιοι εξ αυτών… Άλλος γιατί δεν έχουμε δωρεάν παιδεία. Άλλος γιατί δεν τα «χώνει» η δημοτική αρχή  στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλος συμφωνεί μεν αλλά βάζει και ένα αστερίσκο, έτσι για να βρίσκεται…

Προφανώς κι όλα αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Αναμενόμενα μεν, με βάσει την… προϊστορία των συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου, ασόβαρα δε… Κι αν αυτή η διαφωνία για τη… διαφωνία εντοπίζονταν για οποιοδήποτε άλλο θέμα, απ’ αυτά που προσφέρονται για μεγάλες κουβέντες με μικρό εννοιολογικό περιεχόμενο, τότε θα κάναμε τον… χαβά μας.

Ωστόσο, όταν τα Τρίκαλα με βάση την πρόταση της «επιτροπής σοφών» (να την  κάνει ο Θεός), παραμένουν μια απειροελάχιστη κουκίδα στον πανεπιστημιακό  χάρτη της χώρας, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη, στην προτεινόμενη κατανομή, τα ιστορικά, πολιτιστικά και  παραγωγικά στοιχεία της περιοχής, καθώς και το ανθρώπινο δυναμικό της με τις δεξιότητες που έχει αυτό, τότε είναι  που συνθλίβεται η λογική από την πρόσκρουση στον τοίχο της μικροπολιτικής. Κρίμα και πάλι κρίμα…