Μας παίρνουν το όνομα…

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Δύο συλλαλητήρια στην ίδια  πόλη με απόσταση λίγων ωρών. Το πρώτο για τη Μακεδονία, μαζικό (για τα δεδομένα των Τρικάλων), με παλμό και συναισθηματική ένταση. Το δεύτερο για το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, άνευρο, με μικρή σχετικά συμμετοχή (θα ήταν μικρότερή αν ο δήμαρχος και ο αντιπεριφερειάρχης δεν έδιναν εντολή να κλείσουν εκείνη την ώρα οι υπηρεσίες σχεδόν υποχρεώνοντας τους υπαλλήλους να πάνε σ’ αυτό, όσοι βέβαια δεν τους αγνόησαν και δεν πήγαν καφέ στην Ασκληπιού) και χωρίς ιδιαίτερα εμφανές για τον μέσο Τρικαλινό, διακύβευμα.

Είναι το διακύβευμα που κάνει τη διαφορά; Χωρίς καμιά διάθεση εξίσωσης  και στις δύο περιπτώσεις πρόταγμα είναι το όνομα. Στην πρώτη προφανέστατα το όνομα της Μακεδονίας αλλά και στη δεύτερη, εμμέσως είναι το όνομα που προκαλεί την απαίτηση για δίκαιη κατανομή των σχολών και των τμημάτων στο θεσσαλικό χώρο.

Γιατί αν το πανεπιστήμιο δεν λεγόταν Θεσσαλίας αλλά Βόλου, Λάρισα ή και τα δύο μαζί, ή «φούφουτος» (που θα έλεγε και η Ντόρα Μπακογιάννη), τότε δεν θα υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος να απαιτήσουμε αυτά που δικαιωματικά μόνο και μόνο λόγο ονόματος, μας ανήκουν. Δεν ξέρω αν το έχουμε καλοσκεφθεί αλλά μας παίρνουν το όνομα (Θεσσαλία) χωρίς το πανεπιστήμιο να είναι, επί της ουσίας, Θεσσαλίας αλλά Βόλου –  Λάρισας, ολίγον  Καρδίτσας και πλέον Λαμίας και ελάχιστα έως καθόλου Τρικάλων!

Βέβαια υπάρχει εξήγηση για την ετεροβαρή αντίδραση των Τρικαλινών. Το πρώτο αντιμετωπίζεται ως  ένα ζήτημα εθνικής ταπείνωσης που πρέπει να το υπερβεί το συλλογικό υποσυνείδητο με πράξεις αντίστασης και υπερηφάνειας.

Το δεύτερο παρότι είναι κι αυτό ζήτημα ταπείνωσης, για μας τους Τρικαλινούς, με πολλαπλές επιπτώσεις στην καθημερινότητα των πολιτών από την οικονομία μέχρι την πνευματική της εξέλιξη, αντιμετωπίζεται αδιάφορα και με ρηχή διάθεση. Κι αυτό γιατί ίσως δεν έχουμε ανεπτυγμένη  τοπική συνείδηση ή ακόμη δεν έγινε σαφές το πραγματικό διακύβευμα.