Η αθέατη πλευρά του «συριακού δράματος»

Γράφει ο/η

newsroom

Το ατελείωτο δράμα της Συρίας είναι βέβαιο ότι αποτυπώνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο την πολυπλοκότητα της «κινούμενης άμμου» της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει γιγαντωθεί στη σημερινή εποχή του «Φθινοπώρου της Αμερικανικής Ηγεμονίας».

Του Γεωργίου Παπασίμου

Εν μέσω μιας ανηλεούς διαστρεβλωμένης προπαγάνδας σε παγκόσμιο επίπεδο, με στόχο την δημιουργία στρεβλών συνειδήσεων, είναι χρήσιμο να επιχειρηθεί η «ψηλάφηση» της αλήθειας και η αποτύπωση των πραγματικών αιτιών  αλλά της δράσης των φανερών και μη «παικτών σε αυτό το «θέατρο» της «λυσσασμένης» προσπάθειας μετατροπής της Συρίας σε ερείπια.

Πρώτη αιτία αποτελεί η κρίσιμη γεωγραφική θέση της Συρίας στη Μέση Ανατολή, που την καθιστά βασικό πέρασμα για την μεταφορά του πετρελαίου της Μέσης Ανατολής προς τις ακτές της Μεσογείου και από εκεί στους Ευρωπαίους καταναλωτές. Αυτό σε συνδυασμό με τα δικά της  αλλά και τα γειτονικά πλούσια αποθέματα φυσικού αερίου στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, αποτελεί ισχυρό «δέλεαρ» στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές «ύαινες».

Δεύτερη αιτία είναι το γεγονός, ότι η διάλυση της Συρίας αποτελούσε «διακαή πόθο» του Δυτικού παράγοντα (Η.Π.Α. κ.λπ.), με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την επιβολή ενός φιλοδυτικού καθεστώτος, με σκοπό την απομάκρυνση της Ρωσίας από την Ανατολική Μεσόγειο, αφού οι μοναδικές βάσεις, που διατηρούσε αυτή στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, ήταν στη Λαττάκεια της Συρίας.

Προκειμένου να πετύχουν αυτό τον στόχο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, όχι απλώς ανέχθηκαν τους Τζιχαντιστές αλλά μέσω των μοναρχιών του κόλπου (Σαουδική Αραβία, Κατάρ κλπ) και της Τουρκίας, τους υποστήριξαν. Είναι  φανερό πλέον και στον πιο ανυποψίαστο ότι κάτω από την ομπρέλα του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού, κρύβεται το πολιτικό Ισλάμ, που στην περίπτωση της Συρίας, έχει εκδικητικό και επιθετικό χαρακτήρα, αποτελώντας έτσι το καλύτερο θερμοκήπιο προσέλκυσης των πιο ακραίων σουνιτικών στοιχείων και στη δημιουργία του ISIS. Όταν το τελευταίο άρχισε τους τελετουργικούς αποκεφαλισμούς και τις σκληρές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των αμάχων στις δυτικές πρωτεύουσες,  τότε τα πράγματα ήταν αργά.

Τρίτη αιτία αποτελεί η σταθερή πολιτική του Ισραήλ που επεδίωκε και επιδιώκει την ανατροπή του Άσαντ, παρά το γεγονός ότι αντικειμενικά η Συρία δεν αποτελούσε απειλή για την ασφάλεια του. Η βαθύτερη αιτία είναι η υλοποίηση του στρατηγικού στόχου του Τελ Αβιβ, να σπάσει τον σιιτικό άξονα, Ιράν, Νότιο Ιράκ, Συρίας Χεζμπολαχ, (Λίβανος), μετά την πλήρη αποτυχία του μέχρι τότε πανίσχυρου ισραηλινού στρατού, να νικήσει τη σιιτική αυτή οργάνωση του Λιβάνου.

Τέλος, τέταρτη αιτία του συριακού δράματος αποτελεί η αποσταθεροποίηση των πυλώνων πάνω στους οποίους εγκαθιδρύθηκε η κυριαρχία του Μπααθ στη Συρία υπό τον Χαφεζ Αλ Ασαντ, μετατρέποντας αυτήν σε ένα σταθερό καθεστώς για πάνω από τριάντα χρόνια. (1970-2000)

Η άνοδος του παναραβικού κινήματος Μπααθ, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ως αντίδραση των μεσαίων στρωμάτων  (επαγγελματιών επιστημόνων, αγροτών και στρατιωτικών) απέναντι στη σουνιτική μεγάλη γεωκτημονική τάξη, έδωσε  απάντηση σε τρία σοβαρά εσωτερικά ρήγματα στην Συρία, που ήταν ο εθνοθρησκευτικός διαχωρισμός, (Άραβες, σουνίτες μουσουλμάνοι, αλαουίτες, χριστιανοί ορθόδοξοι καθολικοί και συροχαλδέοι, Κούρδοι, Δρούζοι και Αρμένιοι), το κοινωνικο οικονομικό χάσμα μεταξύ των μεγάλων πόλεων και της υπαίθρου και της μεγάλης ανισοκατανομής του εισοδήματος, μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων.

Στο πρώτο ρήγμα προώθησε τον αραβικό εθνικισμό, αντιιμπεριαλιστικού αραβικού προσανατολισμού, στο δεύτερο ρήγμα προχώρησε σε αναδιανομή της γης, με  ουσιαστική εξαφάνιση της μεγάλης σουνιτικής γεωκτημονικής τάξης, και στο τρίτο ρήγμα προώθησε ένα πείραμα «αραβικού σοσιαλισμού» με ευρεία επιδοματική πολιτική και προστασία της εγχώριας παραγωγής με ένα σύστημα υψηλών δασμών.

Η διαδοχή του  Χαφεζ Αλ Ασαντ από τον γιο του Μπασαρ , το 2000, συνέπεσε με την επιθετική παγκοσμιοποίηση και  τις τεράστιες μεταλλάξεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, τις νέες τεχνολογίες και την φθηνή εργασία, που παρείχε η Νότια και Ανατολική Ασία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξουν σοβαρά προβλήματα στην κρατική οικονομία της Συρίας. Το υποχρεωτικό άνοιγμα της οικονομίας συνοδεύτηκε από δραστική μείωση των δασμών και των επιδοτήσεων, που διατηρούσαν την κοινωνική συνοχή. Κρίσιμη επίσης συνέπεια αυτών των οικονομικών ανοιγμάτων ήταν η απουσία σοβαρού ενδιαφέροντος για την ύπαιθρο, που διεύρυνε ξανά το κοινωνικό και οικονομικό χάσμα μεταξύ υπαίθρου και μεγάλων πόλεων. Δείγμα αυτής της εξέλιξης είναι ότι οι πρώτες αντικαθεστωτικές εξεγέρσεις έγιναν σε φτωχές αγροτικές και σουνιτικές περιοχές, όπως η Ντεράα.

Έτσι, τριάντα χρόνια μετά τα παλιά διαχωριστικά ρήγματα στο εσωτερικό της Συρίας, άρχισαν να εμφανίζονται  ξανά προκαλώντας σοβαρές κοινωνικές ρωγμές. Αυτό αποτέλεσε το «λίπασμα» στο εσωτερικό της Συρίας για την υλοποίηση  του σχεδιασμού των ιμπεριαλιστικών «γερακιών» για διάλυση αυτής της ανεκτικής και πολυπολιτισμικής χώρας, που θα έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφοράς στο χώρο του αραβικού κόσμου.