Οι αστυνομικοί της ομάδας Δίας που με αυτοθυσία έσωσαν ζωές και το κράτος που βρωμάει από το κεφάλι

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Τι μάθαμε ή καλύτερα τι επιβεβαιώσαμε από την τραγωδία στο Μάτι της Αττικής; Ό,τι δεν έχουμε κράτος και ό,τι  έχουμε ήρωες; Και μάλιστα αυτοί οι ήρωες είναι μέρος του κράτους! Από τη μια αυτό που λέμε κράτος (υπουργεία, γραμματεία πολιτικής προστασίας, περιφέρεια, δήμοι, πυροσβεστική κλπ) να αποδείχθηκε εντελώς ανέτοιμο να αντιμετωπίσει μια τέτοια απειλή και από την άλλη, λειτουργοί αυτού του κράτους να συμπεριφέρονται ως ήρωες σώζοντας ζωές με αυτοθυσία και αυταπάρνηση;

…Γιατί όντως με αυτοθυσία ρίχθηκαν στη μάχη με τις φλόγες τα παιδιά της ομάδας Δίας, (δεν ήταν πάνω από δέκα) που έφτασαν μέσω από την πύρινη λαίλαπα στην παραλία, στο Μάτι, όπου είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες πολίτες που απειλούνταν να καούν ζωντανοί από τις φλόγες οι οποίες ήδη είχαν κάψει τα σπίτια τους.

Είναι τα ίδια παιδιά που χωρίς να το πολυσκεφτούν μπήκαν μέσα στις φλόγες, έφτασαν στην παραλία, μπήκαν μέχρι το λαιμό μέχρι το νερό, πήραν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους στην πλάτη και τους έβαλαν στα καΐκια των ψαράδων που από φιλότιμο πήγαν να σώσουν τις ανθρώπινες ζωές. Είναι τα ίδια παιδιά που παρότι πάγωσαν οι καρδιές τους από τα άψυχα σώματα που κείτονταν στο έδαφος, παρότι   απειλούνταν και οι δικές τους οι ζωές, παρότι μπορεί να μη γύριζαν πίσω στις οικογένειές τους,  δεν έδειξαν φόβο. Δεν το έβαλαν στα πόδια, ούτε κοίταξαν να σώσουν το δικό τους τομάρι. Μπήκαν στη μάχη και έσωσαν δεκάδες ζωές. Και όχι μόνο αυτό αλλά έδωσαν και θάρρος στους πυρόπληκτους που βρίσκονταν σε απόγνωση. Ποιος θα ξεχάσει αυτό το τρυφερό χάδι στο πρόσωπο που έδωσε ένας γιγαντόσωμος αστυνομικός σε μια ηλικιωμένη γυναίκα, εκεί στον όλεθρο, στην παραλία, στο Μάτι, την ώρα που ο κόσμος χάνονταν για να της δώσει λίγο κουράγιο και δύναμη, λίγο πριν την πάρει στις πλάτες για να τη βάλει πάνω στη βάρκα.

Σ’ αυτά τα παιδιά αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα μεγάλο μπράβο.

Πως γίνεται από τη μια το κράτος να έχει αυτές τις… ψυχάρες και από την άλλη εκείνους που κρύβονται στα λαγούμια τους παρότι είχαν τις ευθύνες για ένα αξιόπιστο σχεδιασμό σ’ αυτές τις ώρες της κρίσης. Στο ελληνικό κράτος ισχύει ότι λέει μια ελληνική παροιμία: Το  ψάρι βρωμάει από το κεφάλι…