Ελληνισμός: Το τέλος των «ψευδαισθήσεων και της παραμυθιάς»

Γράφει ο/η

newsroom

Η κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα, που έχει λάβει μορφή χιονοστιβάδας μετά την επίσκεψη του Ερντογάν, αμφισβητώντας ευθέως την συνθήκη της Λωζάννης, (εμβολισμός του Γαύδος, σύλληψη των δύο στρατιωτικών στον Έβρο, πειρατική επιδρομή στην Α.Ο.Ζ της Κύπρου, αναρίθμητες παραβιάσεις και στο Αιγαίο) έχει πλέον αναδείξει την πλήρη κατάρρευση του «ιδιότυπου καθεστώτος ανοχής και ελέγχου» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που είχε «παγιωθεί» κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου

Η αναβάθμιση του τουρκικού κινδύνου, και η εμφανιζόμενη προοπτική ακόμα και ενός πολέμου, που θα προέλθει από κάποιο εσκεμμένο ή ακούσιο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο αφενός, και η δεδομένη απόφαση της Τουρκίας, να αποτρέψει με στρατιωτικά την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου στον χώρο της Α.Ο.Ζ, αφετέρου έχει  αποδομήσει την μέχρι τώρα παγιωμένη αντίληψη και τακτική της Αθήνας, που ήταν ένα μείγμα κατευνασμού και ραθυμίας απέναντι στα μηνύματα, που εξέπεμπε πάντοτε το Τουρκικό Στρατιωτικό Πολιτικό Κατεστημένο.

Έτσι, σήμερα βιώνουμε  το οδυνηρό τέλος των ψευδαισθήσεων και της παραμυθίας, με τις οποίες πορεύθηκε ο Ελληνισμός στη σύγχρονη περίοδο, που οι κυριότερες εξ’αυτών είναι:

Πρώτη  παραμυθία : ότι η κατευναστική πολιτική για την εξημέρωση του Tουρκικού “θηρίου”, θα απέτρεπε τον  κίνδυνο και θα προωθούσε την ειρήνευση των δύο χωρών, ενόψει μάλιστα και της προοπτικής εισόδου της Τουρκίας, στην Ε.Ε. Αντίθετα, η έως τώρα «κατευναστική» πολιτική είχε τα αντίθετα αποτέλεσμα, δηλαδή  το σταδιακό άπλωμα των τουρκικών αξιώσεων στο Αιγαίο. Από την νομική διευθέτηση σε Διεθνές δικαστήριο της υφαλοκρηπίδας, περάσαμε στις «γκρίζες ζώνες» του Αιγαίου, με την κρίση των Ιμίων το 1996 και καταλήξαμε σήμερα  στις διακηρύξεις περί τουρκικών εδαφών, στα Ίμια και σε απροσδιόριστο άλλο αριθμό βραχονησίδων και νησιών στο Αιγαίο.

Δεύτερη  παραμυθία: ότι η συμμετοχή της Ελλάδος, σε ευρύτερους διεθνείς οργανισμούς, κυρίως στην Ε.Ε. και δευτερευόντως στο ΝΑΤΟ, καθώς και η πλήρης πρόσδεση και η παροχή όλων των διευκολύνσεων, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα στις Η.Π.Α , θα δημιουργούσε μια ισχυρή αποτρεπτική ομπρέλα και θα θωράκιζε τα σύνορα μας. Αυτή η αντίληψη αποδείχθηκε φενάκη, αφού η μεν Ε.Ε. απέχει παρασάγγας από μια Ένωση,  με κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική. Αντίθετα σε αυτήν, κυριαρχούν  τα εθνικά συμφέροντα των ισχυρών κρατών,  τα οποία σημειωτέον, (Γερμανία) ιστορικά ήταν υπέρ της Τουρκίας. Το ,δε, ΝΑΤΟ και οι Η.Π.Α παρά τον αντιδυτικισμό, που εμφανίζει στον Λόγο και στην Πράξη το Νεοθωμανικό σύστημα Ερντογάν, συνεχίζουν τα «δώρα» προς αυτόν, και η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδος θα ήταν ο τελευταίος λόγος για την διάρρηξη των σχέσεων τους με την Τουρκία. Άλλωστε, η Ιστορία, είναι αμείλικτη, και ο σπουδαίος Έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης, έχει περιγράψει με απόλυτη καθαρότητα, την τύχη αυτών, που αφρόνως, θεωρούν ότι κάποιοι άλλοι θα τους προσφέρουν την Σωτηρία απέναντι στους κινδύνους, όταν εμφανιστούν.

Τρίτη παραμυθία: ότι η χώρα μπορεί να συνεχίζει αμέριμνα την πορεία της, χωρίς παραγωγική βάση και με κυρίαρχο στοιχείο τον παρασιτικό καταναλωτισμό και τη σταθερή γιγάντωση του αδηφάγου πελατειακού Κράτους. Σε μια χώρα η οποία έχει χρεοκοπήσει, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, χωρίς καμία αναπτυξιακή μέριμνα και πολιτική με την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου στα «Τάρταρα», χωρίς καν την στοιχειώδη ευαισθησία για ομαλή λύση της «δαμόκλειας σπάθης» των κόκκινων δανείων, μέσω μιας ορθολογικής «σεισάχθειας» , βάσει του εφαρμοσθέντος προτύπου της Ισλανδίας, αυτό αποτελεί στην κυριολεξία «εθνική αυτοκτονία». Είναι προφανές, ότι χωρίς ριζική αλλαγή- ανατροπή, αυτού του χρεοκοπημένου «Νεοελληνικού οικονομικού πολιτικού παρασιτισμού», οι κίνδυνοι, που περιμένουν την Χώρα  έιναι πολύ μεγάλοι.

Για το κρίσιμο αυτό ζήτημα, που αποτελεί και την  μεγάλη «τρύπα» της Μεταπολίτευσης αλλά και της μνημονιακής περιόδου και συνιστά «ύβρι» διαχρονικά, του  πολιτικού προσωπικού εξουσίας και της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, περιέγραψε με μεγάλη ενάργεια, από το 1998 ο μεγάλος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, λέγοντας προφητικά: «Αν ο ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποια οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να ελέγξει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει, σε έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως, είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. Τι τελευταίες δεκαετίες ο Ελληνισμός προχώρησε γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση. Η αναστροφή της απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς διαφορετικού επιπέδου … ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολιτικός πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή , όσο κι αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους.  »

Αντί τα παραπάνω να αποτελέσουν τον πυρήνα των πολιτικών για την Σωτηρία της χώρας το πολλαπλώς αποτυχημένο πολιτικό σύστημα πορεύθηκε και πορεύεται σταθερά στην αντίθετη κατεύθυνση, ακόμα και σήμερα, που οι κίνδυνοι δεν αποτελούν θεωρίες και επισημάνσεις, αλλά βοούν και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.