Ο σάλος με τους διορισμούς στα Νοσοκομεία και το ηθικό δίδαγμα

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Στο παρελθόν (όχι στο τόσο απώτερο) το αδιάβλητο του συστήματος εισαγωγής στα Πανεπιστήμια δεν ήταν δεδομένο.  Χωρούσε… «μέσον».

Σε ορισμένες, μάλιστα, σχολές χρειάζονταν και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να ολοκληρωθεί η εγγραφή!  Οι συνθήκες ωρίμασαν οδηγώντας στη θέσπιση του αδιάβλητου συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ που πλέον θεωρείται δεδομένο. Ποιο είναι το δεδομένο;  Ότι δεν μπορεί κάποιος να βάλει «μέσον» για να περάσει το παιδί του στο πανεπιστήμιο, ότι τόσο ο πλούσιος όσο και ο φτωχός, από την Αθήνα ή την επαρχία, από δημόσιο σχολείο ή ιδιωτικό, έχουν την ίδια μεταχείριση και, τυπικά τουλάχιστον, έχουν τις ίδιες ευκαιρίες.

Είναι ένα κεκτημένο της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Κατακτήθηκε μέσα από τον αγώνα για μια περισσότερο ίση ζωή, ως κοινωνική απαίτηση, η οποία συνοδευόμενη από έναν ισχυρό συμβολισμό. Με τον συμβολισμό αυτό,  αναγκάστηκε να συμμορφωθεί και τον συμβολισμό αυτό υιοθέτησε και υπηρέτησε το πολιτικό σύστημα.  Έχασε, βέβαια, με αυτόν τον τρόπο οριστικά έναν (ακόμη) προνομιακό χώρο για την αναπαραγωγή των πελατειακών του σχέσεων.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα αποδεικνύει ότι όταν οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για μια αλλαγή κοινωνικού παραδείγματος, το πολιτικό σύστημα, για λόγους πρωτίστως επιβίωσης, αναγκάζεται να προσαρμοστεί.

Δέκα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης και μόλις τέσσερα από το τέλος των ψευδαισθήσεων, η κοινωνία δείχνει ώριμη να απαιτήσει και άλλες ώριμες μεταρρυθμίσεις.

Η περίπτωση του διορισμού των διοικητών των Νοσοκομείων είναι ενδεικτική.

Πριν από λίγα χρόνια ο διορισμός απόστρατων και άλλων άσχετων με το αντικείμενο, με μοναδικό ίσως αντικειμενικό προσόν την κομματική ταυτότητα και μοναδικό πάσο την έγκριση του τοπικού κομματάρχη – υπουργού – βουλευτή, δεν ήταν μια αδιάφορη είδηση. Ο διορισμός αυτός ήταν αναμενόμενος για τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι η ελληνική κοινωνία, όμως, που τα τελευταία 24ωρα -μετά τον σάλο με τον διορισμό διοικητών στα Νοσοκομεία- αποδείχθηκε ωριμότερη. Είναι μια ωριμότητα που κατακτήθηκε μέσα από την επώδυνη εμπειρία της κρίσης.

Η ελληνική κοινωνία σήμερα δείχνει προβάλει αντιστάσεις και δείχνει  από ελάχιστη  έως καθόλου ανοχή μπροστά στην επανάληψη και διαιώνιση ανάλογων πρακτικών, όταν μάλιστα, χιλιάδες νέοι με πτυχία, μεταπτυχιακά -εξαιτίας ακριβώς αυτού του κοτζαμπασισμού- ασφυκτιούν εδώ και αναζητούν εργασία και αναγνώριση στις προηγμένες και οργανωμένες κοινωνίες του εξωτερικού.