Στα γραφεία της Φλόγας κάθε μέρα είναι μια «νίκη»

Γράφει ο/η

Ελένη Χολέβα

Ο καθένας μπορεί να προσφέρει με τον τρόπο που έχει τη δυνατότητα, όχι για να νικηθεί ο καρκίνος, αυτό είναι στοίχημα της επιστημονικής κοινότητας, αλλά να στηριχτεί ο αγώνας των εκατοντάδων παιδιών που κάθε χρόνο εμφανίζουν καρκίνο στη χώρα μας και των οικογενειών τους.

Ο δρόμος που ξεκινάει για τα παιδιά και τους γονείς, αλλά και για το υπόλοιπο οικογενειακό περιβάλλον είναι μακρύς. Σε αυτόν συναντά κανείς ατελείωτο πόνο, μεγάλες δοκιμασίες, απογοητεύσεις… Συναντά όμως και νίκες, όνειρα, ελπίδα. Το κυριότερο Δύναμη. Τη δύναμη αυτή, παιδιών και γονιών μπορούμε όλοι να τη στηρίξουμε. Και ευτυχώς κάπως έτσι σκέφτονται δεκάδες συμπολίτες μας στα Τρίκαλα πράττοντας ανάλογα.  Όπως οι κυρίες που συναντήσαμε στα γραφεία της Φλόγας στα Τρίκαλα.

Πέρα από την Παγκόσμια Ημέρα για τον παιδικό καρκίνο, καθημερινά πολλοί εθελοντές προσφέρουν χρόνο φτιάχνοντας τα προϊόντα που πωλούνται στα bazaar  της Φλόγας ενισχύοντας το σύλλογο που προσφέρει ανεκτίμητη βοήθεια στα παιδιά και τις οικογένειες, παλεύοντας για καλύτερη ιατρική, ψυχική και κοινωνική φροντίδα των παιδιών που νοσούν από καρκίνο και λειτουργώντας παράλληλα το Σπίτι της Φλόγας, παρέχοντας επίσης μια σειρά προγραμμάτων. Μαζί με αυτούς και πάρα πολλοί χορηγοί που ενισχύουν υλικά.

Οι κυρίες Νίκη, Βίκυ και Ελένη μαζί με την Αθανασία Αποστολίνα και τη Δέσποινα Αντάρη, καθισμένες στον πάγκο έχουν εδώ και ημέρες ξεκινήσει να κατασκευάζουν λαμπάδες. Δεν είναι βέβαια καθόλου νωρίς μιας και μιλάμε για την κατασκευή 1.000 τεμαχίων και άνω. Με προσήλωση στο έργο τους, και οι τρεις εθελόντριες πλην της Αθανασίας και της Δέσποινας που είναι και υπεύθυνες για τη Φλόγα στα Τρίκαλα, μας λένε ότι προσφέρουν με χαρά αλλά κυρίως με αγάπη. «Άλλαξε πραγματικά η ζωή μας» λέει η κα Βίκυ, «Από τότε που άρχισα να έρχομαι στη Φλόγα νιώθω ότι προσφέρω σε ένα σκοπό πάνω από οποιονδήποτε άλλο» συμπληρώνει.

Για την κα Νίκη ήταν η πρώτη της μέρα που συμμετείχε στη διαδικασία, αλλά η διάθεσή της να προσφέρει την έβαλε γρήγορα στο πνεύμα των κατασκευών. Δίπλα της η κα Ελένη… «Υποκλινόμαστε στην αγάπη των γονιών αυτών και στους ήρωές τους» μας λέει. Και δεν είναι μόνο αυτές οι τρεις που προσφέρουν. Μαζί τους ένα σωρό ονόματα γυναικών: Φώφη, Ξανθή, Έρη, Τέρη, Ηλιάννα, Κατερίνα, Δώρα, Χρύσα, Σωτηρία, Αθανασία, Γιάννα, Μαίρη… και πολλές Δήμητρες ! Μαζί τους αδέρφια, φίλοι, συμμαθητές των παιδιών που δίνουν τη μάχη όπως ο Πέτρος. Ονόματα που έχει σημασία να γραφτούν ακόμη και μόνο με το μικρό τους, χωρίς επίθετο, γιατί προσφέρουν κάτι τόσο σημαντικό και τόσο αθόρυβα.

«Αυτό είναι το ζητούμενο. Χρειαζόμαστε κόσμο που πραγματικά θέλει να προσφέρει και που να κατανοεί το νόημα της προσφοράς αυτής», αναφέρει η Δέσποινα και φαίνεται η δύναμή της ανεξάντλητη χάρη σε αυτό το μοίρασμα. Το ίδιο και η Αθανασία, «Καμιά φορά κοιτάζω γύρω μου τις φίλες και τους φίλους που έρχονται εδώ και βοηθούν, και πιστεύω ότι προσφέρουν κάτι πάνω από τον εθελοντισμό, προσφέρουν αγάπη… την καρδιά τους την ίδια».