Όχι στα σκουριασμένα σχήματα…

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Ο διάλογος, λένε, δεν έβλαψε ποτέ κανένα.  Ε… λοιπόν, ούτε αυτός που γίνεται αυτές τις ημέρες με αφορμή την παρουσίαση των προτάσεων της μελετητικής ομάδας για την ανάπλαση του κέντρου της πόλης (Κεντρική Πλατεία και Πλατεία Εθνικής Αντίστασης) δεν βλάπτει κανένα.

Ακόμη και αν από εκεί ακούγονται… χοντράδες του τύπου να ξηλώσουμε τα αγάλματα των αγωνιστών και να τα στείλουμε από ΄κει που ήρθαν!

Ακόμη κι αν είναι από συγκεκριμένη ιδεολογική σκοπιά που θέλει τις πλατείες ελεύθερες να διαδηλώνει ο κόσμος.

Ακόμη κι αν είναι αστήριχτες πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά οι προτάσεις που ακούγονται, αυτές πρέπει να λέγονται.

Παράλληλα είναι ένας διάλογος που φαίνεται να ξυπνά μνήμες των Τρικαλινών. Οι Τρικαλινοί θέλουν να μιλήσουν και να τοποθετηθούν. Είναι ένας διάλογος που δείχνει πόσο αγαπάνε την πόλη μας, τα Τρίκαλα.

Πρόκειται για μια διαδικασία που δείχνει μάλλον πόσο «ζωηρεύει» η κοινωνία όταν το ενδιαφέρον είναι μεγάλο. Το ενδιαφέρον για την ιστορία και το μέλλον της πόλης μας είναι μεγάλο. Η ζωή μας συνδέεται με την πόλη.

Για την ώρα, σίγουρα η συζήτηση αυτή γίνεται αποσπασματικά και εξωθεσμικά, στα ερτζιανά, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα καφενεία, ωστόσο, είναι χρήσιμη για την πόλη και για το δημοτικό συμβούλιο που αύριο, μεθαύριο θα πάρει τις αποφάσεις για τη μορφή αυτής της ανάπλασης.

Κάθε αναφορά έστω και αποσπασματική έχει τη δική της αξία.  Χιλιάδες προτάσεις κι αν κατατεθούν όλες αποσπασματικές θα είναι, ωστόσο κάτι θα μείνει στο τέλος. Κανείς δεν έχει το απόλυτο δίκιο και κανείς από την άλλη το μεγάλο άδικο.

Το μείζον είναι ένας συγκερασμός. Της διάθεσης της κοινωνίας με της πρόθεσης της πολιτείας.  Δεν υπάρχει μια καθολική άποψη την οποία υποχρεούμαστε να υιοθετήσουμε.

Καθολική είναι μόνο η σιωπή. Μόνο που αυτή ηχεί σαν ένα σκουριασμένο σχήμα σε ένα κόσμο που κινείται, αλλάζει συναρπαστικά και η ανθρώπινη δημιουργία κάθε μέρα μας ξεπερνάει. Αυτή είναι η απειλή, η στασιμότητα. Τόσο όταν έρχεται από πάνω, όσο και όταν φωλιάζει μέσα στην κοινωνία. Συνεπώς επιλέγουμε στασιμότητα;

Όχι. Αντίθετα επιλέγουμε την αλλαγή για να αποτινάξουμε στην πράξη το σκουριασμένο σχήμα.