Θα κάνουμε κάτι για τα χωριά μας;

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Τώρα που ο Μύλος των Ξωτικών γίνεται – δεν γίνεται, (και δεν το λέω χαιρέκακα) οπότε και τα εύκολα λεφτά δεν θα βρουν…  δρόμο προς τα Τρίκαλα, είναι μάλλον ο καιρός να ρίξουμε μια ματιά και στην περιφέρεια του δήμου και πως αυτή μπορεί να συνεισφέρει όχι μόνο στον μύθο των Τρικάλων που τόσο περίτεχνα οικοδομήθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά και στις πραγματικές μας ζωές.

Και για να μην θεωρητικολογούμε ας πάρουμε την περίπτωση ενός χωριού, της Μεγάρχης. Εκεί λοιπόν, υπάρχει  ένας αρχαιολογικός τόπος, η αρχαία Φαλώρεια  (ποτέ δεν έγινε καμία σοβαρή αρχαιολογική έρευνα). Ένα σπήλαιο, των Ανταλλαξίμων (τσιμέντωσαν την είσοδο και… ησύχασαν). Ένας Ναός του 16ου αιώνα (Άγιος Νικόλαος) οι τοιχογραφίες του οποίου αναδεικνύονται σε εξαιρετικής σημασίας έργο για την ιστορία της τέχνης της περιοχής, ως προς τα πρότυπα σχολών και ρευμάτων που κυριάρχησαν σε αυτή. Ένα ποικιλόμορφο φυσικό περιβάλλον από τις όχθες της Σαλαμπριάς (Πηνείος) μέχρι τις κορυφές του Κόζιακα. Δίπλα, στο Διαλεχτό υπάρχει ένα πανέμορφο Πλατανόδασος και παραδίπλα στο Κεφαλόβρυσο ο βιότοπος Γκιτζή που χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία αναδείχθηκε τελευταία.  Κυρίως, υπάρχει μια  παράδοση και μια γνώση σε κηπευτικές καλλιέργειες η οποία είτε τείνει να εξαφανιστεί (καρπουζοκαλλιέργεια) είτε παραμένει ενεργεί (μπαξέδια) με τη διάθεση των προϊόντων να περιορίζεται στη λαϊκή αγορά.  Όλα αυτά μπορεί να μη λένε τίποτα από μόνα τους. Αν όμως, λέμε αν, ο δήμος, η περιφέρεια και δεν ξέρω ποιος άλλος, ανέθετε σε μια ομάδα από νέα παιδιά, επιστήμονες απ’ αυτά τα δυνατά μυαλά  που φεύγουν από τον τόπο μας, να κάνουν ένα Business Plan,  το πώς μπορούν να «παντρευτούν» όλα αυτά όχι μόνο για να τα γράψουμε σε ένα χαρτί απλά για να λέμε ότι κάτι κάναμε και κάτι έχουμε, αλλά μήπως και γίνει κάτι στην πράξη για να αξιοποιηθούν αυτά που λέγονται συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής, για ανοίξουν δουλειές και για να μείνουν οι νέοι άνθρωποι στα χωριά τους.