Ολοκληρώνει την πορεία του ο Επιθεωρητής

Γράφει ο/η

newsroom

Στην τελική ευθεία μπαίνουν οι παραστάσεις της παραγωγής της Κεντρικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου, με την αριστουργηματική κωμωδία του Νικολάι Γκόγκολ Ο Επιθεωρητής, σε σκηνοθεσία Κυριακής Δ. Σπανού. Δέκα τελευταίες παραστάσεις για τη μεγάλη επιτυχία του Θ.Θ., που ολοκληρώνεται την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου.

Οι παραστάσεις συνεχίζονται κάθε Πέμπτη στις 7μ.μ., Παρασκευή και Σάββατο στις 9μ.μ και Κυριακή στις 7μ.μ.

Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος 14 ευρώ, προπώληση 12 ευρώ, 10 ευρώ (ομαδικό- άνω των 65), 8 ευρώ φοιτητικό και 5 ευρώ Άνεργοι- ΑΜΕΑ

Πληροφορίες: τις ημέρες των παραστάσεων στο 2410533417, 10:00-13:00 και 18:00-21:00

Προπώληση: viva.gr

Διάρκεια: 110 λεπτά

Το έργο

Όταν ο Γκόγκολ παρουσίασε το έργο για πρώτη φορά το 1836 στην Αγ. Πετρούπολη, ο Τσάρος Νικόλαος που ήταν ανάμεσα στους θεατές είπε: καλά μας «περιποιήθηκε» όλους μας και πρώτα πρώτα εμένα. Ο Επιθεωρητής είναι μια τέλεια κωμική μηχανή που στηρίζεται στην παρεξήγηση. Είναι ακόμη ένα υπόδειγμα σατιρικής κωμωδίας που θα λέγαμε ότι έχει συγγένειες με τον Αριστοφάνη στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων.

Σε μια Ρώσικη επαρχιακή πόλη, αναμένεται ένας Επιθεωρητής απ΄ την Πρωτεύουσα. Από την ανησυχία τους οι αξιωματούχοι της πόλης, παίρνουν για Επιθεωρητή έναν άφραγκο δημόσιο υπάλληλο που είναι στο πανδοχείο της πόλης και όταν τον επισκέπτονται αρχίζουν να επιδίδονται σε ένα πρωτοφανές πανδαιμόνιο από κολακείες, αλληλοκατηγορίες και αυτοεξευτελισμούς. Ο ψευδο-επιθεωρητής γίνεται καταλύτης της μικρής κοινωνίας, η οποία αυτοαποκαλύπτεται ως υποκριτική και διεφθαρμένη. Και ο Κυβερνήτης αποδεικνύεται το έξυπνο πουλί που από τη μύτη πιάνεται. Μια κωμωδία διαχρονική εδώ και 200 χρόνια, μια κωμωδία που το θέμα της και το χιούμορ της μοιάζει σημερινό.

Η παράσταση

Το έργο τοποθετείται σε μια σύγχρονη προ-ηλεκτρονική εποχή γύρω στη δεκαετία του ’70. Ο κωμικός κόσμος του Γκόγκολ είναι σκοτεινός, τα πρόσωπα είναι αποξενωμένα, με κρυμμένη βία, ανικανοποίητες επιθυμίες και αλληλουπονομεύσεις, αλλά η παράσταση επιμένει στο θρίαμβο της φωτεινής «τρέλας» της ζωής… στον αθέατο υπερρεαλισμό και την εύθυμη απουσία αυτογνωσίας να κυριαρχήσει. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και το γέλιο είναι το υπέρτατο δώρο που μοιραζόμαστε.