Αγαπητοί φίλοι του ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ, του ΣΟΑΤ, αλλά και του Αθλητισμού

Γράφει ο/η

Λογιστήριο

Ξεκινώντας το ταξίδι του Αθλητισμού και ιδιαίτερα στο συναρπαστικό σπορ του ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ περίπου το ’80 δεν θα μπορούσα να γνωρίζω την εξέλιξη τόσο του αθλήματος όσο και την προσωπική μου διαδρομή σε αυτό. Μετά από 40 χρόνια λοιπόν και μια διαδικασία ολοκλήρωσης μικρών ή μεγαλύτερων κύκλων και επιτυχιών τόσο αθλητικών όσο και επαγγελματικών, πάντα όμως μέσα στον ίδιο χώρο, διαμόρφωσα τόσο το πλαίσιο των αξιών στο οποίο κινήθηκα ως αθλητής και άνθρωπος όσο και την προπονητική φιλοσοφία-προσέγγιση σε όλες ηλικίες που έχω το προνόμιο να βρίσκομαι τα τελευταία 40 χρόνια.
Οι 3 κύριες πηγές επιρροής στην ανάπτυξη νέων αθλητών είναι ο Ρόλος του Προπονητή, ο ρόλος των Γονέων και ο ρόλος των συναθλητών. Είναι ξεκάθαρο ότι ο βαθμός επηρεασμού του προπονητή (θετικού ή αρνητικού) στο ψυχισμό ενός παιδιού που κάνει τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό αποτελεί το βασικότερο παράγοντα προσέλκυσης ή απομάκρυνσης, ευχαρίστησης ή απογοήτευσης.
Η γνώση που πρέπει να κατέχει ο προπονητής για το είδος της προπονητικής διαδικασίας που πρέπει να ακολουθήσει στις διαφορετικές ηλικίες είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη των αθλητών και έχουμε ανάγκη από καταρτισμένους προπονητές ιδιαίτερα στις μικρές αναπτυξιακές ηλικίες.
Ο καταρτισμένος προπονητής όμως που δεν έχει την θέληση και την αγάπη για τις μικρές ηλικίες, την υπομονή να κατανοήσει τον μικρό του αθλητή, την ικανότητα μετάδοσης γνώσης και κυρίως την ικανότητα να παρακινεί και να μεταφέρει τον ενθουσιασμό στα μικρά παιδιά, δεν πρέπει να είναι ο Δάσκαλος.
Ο ρόλος των γονέων έχει αλλάξει δραματικά από τις δεκαετίες του 80’ και από υποστηρικτικός έχει γίνει ευθέως παρεμβατικός τόσο στη ζωή όσο και στο άθλημα που ακολουθεί το παιδί, με την ευθύνη παραγόντων του αθλήματος, προπονητών και φυσικά των ίδιων των γονέων.
Έχοντας από το 1994 έως σήμερα την εμπειρία επαφής με 1500 τουλάχιστον με αθλητές όλων των ηλικιών και αντίστοιχων γονέων, 1 Ολυμπιακού, 1 Παγκόσμιου, 2 Πανευρωπαϊκών και δεκάδες Πανελληνίων αλλά και την προσωπική εμπειρία με έναν πατέρα που έπαιξε το ρόλο του μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η ‘διακριτικότητα της ανατροφής’ ενός νέου αθλητή είναι ο μόνος δρόμος για έναν ανεξάρτητο, ώριμο και με σωστή νοοτροπία άτομο.
Η στάση του γονέα ενός αθλητή θα πρέπει να είναι τόσο διακριτική ώστε να μην επικαλύψει μέρος ή και όλα τα στοιχεία της προσωπικότητας που διαμορφώνει το παιδί από τα ερεθίσματα του οικογενειακού περιβάλλοντος και την αλληλεπίδραση με προπονητές και συναθλητές.
Είναι πολλά τα παραδείγματα αθλητών που έχασαν τον προσανατολισμό τους από τον σφιχτό εναγκαλισμό των γονέων και τη συνεχή παρεμβατικότητα σε όλες τις εκδηλώσεις του παιδιού τους
Φυσικά υπάρχουν και τα φωτεινά παραδείγματα γονέων που υποδειγματικά στέκονται στα παιδιά τους ως οι καλύτεροι συμπαίκτες.
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη επαφή μας θα ήθελα να ενθαρρύνω όλους τους εμπλεκόμενους (οικογένεια, προπονητές, παράγοντες,) να επιστρέψουν στα βασικά των αναπτυξιακών ηλικιών. Και δεν εννοώ τα λάκτισμα τα, τις άμυνες, τους πόντους αλλά κυρίως την προσέγγιση, τη σωστή καθοδήγηση, τον προγραμματισμό της προπόνησης και τους στόχους του νέου αθλητή ώστε να αξιοποιήσουμε το δεδομένο ταλέντο της νέας γενιάς.
Για την καλύτερη κατανόηση των αρχών που διέπουν το μακροχρόνιο προγραμματισμό της προπόνησης στις αναπτυξιακές ηλικίες, τα προπονητικά περιεχόμενα που εφαρμόζονται στα στάδια ανάπτυξης του αθλητή και τους πυλώνες υπηρεσιών του μοντέλου ανάπτυξης που σχεδιάσαμε μπορείτε να περιηγηθείτε στο συγκεκριμένο site.
Είναι χαρά αλλά και τιμή να έχω την δυνατότητα να μοιράζομαι τις σκέψεις και εμπειρίες μου
Με εκτίμηση,
Νίκος Παϊταρίδης,
Προπονητής, Υπεύθυνος του ΣΟΑΤ και Καθηγητής Φυσικής Αγωγής