Εγκλωβισμένοι στα χρόνια της χολέρας…

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Η Ελλάδα έχει πετύχει τους στόχους των δανειστών της και αναζητά μια νέα κατεύθυνση, για τη μετά-μνημονιακή εποχή.

Είναι αυτή η νέα κατεύθυνση, η νέα πνοή που έχει ανάγκη ο τόπος αλλά δεν έρχεται από πουθενά. Λες και παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα χρόνια της χολέρας. Λες και μας έχουν καταραστεί στη σημερινή μας μιζέρια. Πουθενά μια σοβαρή πηγή έμπνευσης για την κοινωνία. Ανοίγεις την τηλεόραση και ακούς σαχλαμάρες. Μπαίνεις στο ίντερνετ και διαβάζεις αρλούμπες.  Μάταια αναζητάς μια – δυο σοβαρές και μετρημένες κουβέντες οι οποίες θα δώσουν ένα νέο μήνυμα, μια νέα κατεύθυνση στον μέσο Έλληνα που φοβισμένος στο δικό τους μικρόκοσμο, τη δική του γωνίτσα,  παρακολουθεί τη ζωή του να φεύγει χωρίς ουσιαστική ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι γεγονός ότι δε φαίνεται να υπάρχει  στο προσκήνιο μια δύναμη ικανή να εμπνεύσει τον ελληνικό λαό. Δεν υπάρχει πειστικός πολιτικός λόγος. Ποιος είπε τι και έμεινε τα τελευταία χρόνια; Ο… κανένας! Τα ίδια και τα ίδια, σε  διαρκείς επαναλήψεις ενός εφήμερου δημόσιου λόγου.  Δεν υπάρχουν ηγετικές προσωπικότητες που θα πουν κάτι στον ελληνικό λαό. Διαπιστώσεις ίσως, κοινότυπες αλλά ουσιαστικές για μια χώρα που παραμένει βαλτωμένη και  χειμαζόμενη  στη γαλέρα των μνημονίων και των… αμνημόνων που συνεχίζουν με τα ίδια μυαλά λες κι αυτά τα δέκα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων δεν άλλαξε τίποτα σ’ αυτό τον τόπο. Δε χρειάζονται οι στατιστικές για να επιβεβαιώσουμε ότι ζούμε βαλτωμένοι σε μια ξεπεσμένη χώρα που κυνηγάει τους πολίτες της, τους διώχνει από τη δουλειά, τους διώχνει από τις πλατείες, τους κλείνει στα “σπίτια φυλακές” με διέξοδο τηλεόραση και τις σαχλαμάρες του καθενός στο ίντερνετ. Ως πότε όμως; Και αφού δεν υπάρχει η πηγή έμπνευσης τι  είναι αυτό που θα μας δώσει την ώθηση να πάμε παρακάτω; Ίσως χάνουμε το χρόνο μας να περιμένουμε από τους άλλους να μας πουν τι θα κάνουμε. «Ας μάθουμε επιτέλους στους ανθρώπους να σκέφτονται… και όχι τι να σκέφτονται», είπε ο Κ. Π.  Καβάφης.

Όταν θα τολμήσουμε να σκεφτούμε,  να αποφασίσουμε και να πράξουμε,  ίσως βγούμε από τη… γωνιά μας διεκδικώντας οι ίδιοι  τις ζωές που πραγματικά μας αξίζουν.