Ενδοπεριφερειακές ανισότητες: Αν δεν μπορείς να ξυθείς μόνο σου μην περιμένεις να σε ξύσει ο άλλος…

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Ο Βαγγέλης Σαμαράς είχε την καλοσύνη να μου θυμίσει ένα παλιό άρθρο για της ενδοπεριφερειακές ανισότητες το οποίο είχε γραφτεί παραμονές των περιφερειακών εκλογών του 2010. Ήταν οι πρώτες εκλογές για την ανάδειξη αιρετού περιφερειάρχη. Η τότε κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου κατάργησε τις Νομαρχίες και μετέφερε τον δεύτερο βαθμό της αυτοδιοίκησης σε επίπεδο Περιφέρειας. Η αλήθεια είναι ότι τότε δημιουργήθηκαν κάποιες ελπίδες ότι ο νέος θεσμός θα λειτουργούσε αναπτυξιακά για τη Θεσσαλία, με παράλληλη μείωση των υπαρκτών και τότε και τώρα, ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων. Κι αυτό γιατί ο αναπτυξιακός σχεδιασμός δεν θα γίνονταν μεμονωμένα από τις τέσσερις Νομαρχίες αλλά κεντρικά, με δημοκρατικό προγραμματισμό από το αιρετό Περιφερειακό Συμβούλιο.

Η πραγματικότητα δε δικαίωσε απολύτως τις προσδοκίες μας. Η αλήθεια είναι ότι έγιναν κάποιες υποδομές. Οδικές κυρίως, υποδομές που φαίνονται κιόλας και φέρνουν ψήφους. Για παράδειγμα, έγινε ο δρόμος για τη Λάρισα. Ωστόσο, σε επίπεδο άμβλυνσης των περιφερειακών ανισοτήτων δεν υπήρξαν μεγάλες  τομές. Η Λάρισα και γενικότερα η Ανατολική Θεσσαλία, εξακολουθεί να τρέχει με… Ferrari ενώ η Δυτική Θεσσαλία άφησε μεν το ποδήλατο αλλά ανέβηκε σε Zastava! Και άφησε το ποδήλατο όχι από καμιά… κοσμογονία έργων αλλά γιατί… έτρεξε ο τουρισμός. Λίγο λόγω της γενικότερης εκτίναξης του τουρισμού στη χώρα, λίγο από έξυπνα project, όπως είναι αυτό το Μύλου των Ξωτικών, κάτι κινήθηκε και στα Τρίκαλα.

Συμπέρασμα. Και στο επίπεδο της άρσης των ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων ισχύει το γνωστό γνωμικό: Αν δεν μπορείς να ξυθείς μόνο σου μην περιμένεις να σε ξύσει ο άλλος…