Γκαλερί Alma: Για μια νέα επινόηση της ομορφιάς

Γράφει ο/η

newsroom

Την έκθεση «για μια νέα επινόηση της ομορφιάς» στην οποία θα συμμετέχουν τέσσερις καλλιτέχνες εγκαινιάζει στις 7 Δεκεμβρίου στις 11.30 π.μ. στο χώρο της στα Τρίκαλα η γκαλερί Alma.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Σάββας Γεωργιάδης, Γιάννης Κόττης, Βάλλυ Νομίδου, Γιώργος Χαδούλης και θα διαρκέσει έως τις 10/2/2020.

Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,

που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου….,

……Πρόσωπα της αγάπης, όπως τα ‘θελεν

η ποίησίς μου… μες στες νύχτες της νεότητός μου,

μες στες νύχτες μου, κρυφά συναντημένα…….

Κωνσταντίνος Καβάφης, Έτσι πολύ ατένισα

Ο Γιάννης Κόττης, η Βάλλυ Νομίδου, ο Γιώργος Χαδούλης κι ο Σάββας Γεωργιάδης συστεγάζονται με τα έργα τους στην αίθουσα ΑΛΜΑ στα Τρίκαλα τον Δεκέμβριο. Τώρα που κλείνει ο κύκλος και αυτής της χρονιάς, τί συγκρατεί η οπτική μας μνήμη από τις εικόνες που η τηλεμεταφορά τους κατέκλυσε τα τάμπλετ μας και τις τηλεοράσεις;

Ζόφος, φρίκη και καταστροφή της ανθρώπινης ζωής και της φύσης.

Ή πρώτη μας σκέψη με την Μαρία Αλμπάνη στην επιλογή των τεσσάρων καλλιτεχνών για την έκθεση ήταν μια λέξη: Αντίδοτο. Τί μπορεί να βάλει κανείς απέναντι στον σπαραγμό της φύσης και την εκμηδένιση της αλήθειας της;

Την αλήθεια μιας τέχνης που διεκδικεί μία θέση στο όνειρο, στον έρωτα, στην χαρά της πρώτης έκπληξης, στην καλοσύνη του βλέμματος της αθωότητας της παιδικής ηλικίας;

Αυτό συνδέει πιστεύω το έργο του Γιάννη, της Βάλλυς, του Γιώργου και του Σάββα.

Μας υπενθυμίζουν την παιδική μας ηλικία. Και όπως έγραφε ο Ρίλκε (για τον Ροντέν, το 1907) «μας ξυπνάνε μνήμες που είναι παλιότερες από εμάς. Χρειάζεται να ξανακτιστούν σχέσεις και να ανανεωθούν δεσμοί που υπήρχαν πολύ πριν από εμάς».

Η ομορφιά της ζωής είναι το μοναδικό φάρμακο στην τραγωδία του ανθρώπου. Όμως η ομορφιά δεν είναι κατασκευή. Ότι και να προσπαθήσει κανείς να βάλει να αναμετρηθεί με την φύση από τις κατασκευές του θα μοιάζει πάντα γελοίο, θλιβερό και άσχημο. Γιατί ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να συλλάβει την άναρχη αρμονία, την ηδονική αμεριμνησία μέσα στην σπλαχνικότητά της, παρά μόνο ίσως το βλέμμα της καλοσύνης του παιδιού. Που αισθάνεται την αιωνιότητα της επιθυμίας και θαυμάζει (σαν να κατανοεί την αρχή του κόσμου), την υπεράνθρωπη δύναμη του σπέρματος να βλασταίνει κάτω από τις στάχτες του θανάτου. Να «επινοήσουν» αυτά που το παιδί «νογά» στα όνειρά του. Μια νέα πάντα ομορφιά, πάνω από την ωμότητα των πραγμάτων. Μια απόπειρα επιστροφής κάτω από τις συνθήκες αυτές, του παιδικού θαυμασμού για την νοσταλγική Εδέμ, είναι κοινή στο έργο και των τεσσάρων φίλων μας.

Είναι μια διαδικασία που δε γίνεται χωρίς πόνο και χωρίς την τραγική συνείδηση της φθοράς της ύλης.

«Πες στο σκουλήκι τότε, ωραία μου,

που θα σε τρώει με φιλιά, πως στην καρδιά,

τη φόρμα και τη θεία ουσία φύλαξα

του έρωτά μου, του αποσυνθεμένου πια!»

Σαρλ Μπωντλέρ, Το ψοφίμι, τα άνθη του κακού, μτφ Γ. Σημηριώτη

Της ύλης που επιταχύνεται η φθορά της διασπώμενη στα χέρια του ζωγράφου· διεκδικεί όμως ένα κομμάτι αιωνιότητας και χαράς.

Στον Κόττη το όχημα των εφηβικών πόθων και της ελευθερίας, το «πράσινο ποδήλατο», κυλάει σε ένα φωτεινό διαθλαστικό σύμπαν, παρασύροντας άνθη και μυρωδιές από νυχτολούλουδα των παιδικών εξοχών.

Αλλού, καρποί στον μπαξέ του χαμένου παραδείσου, «τρίζουν» στη διόγκωση της ωριμότητάς τους και απλώνουν έναν εκστασιασμένο χορό σε όλη την επιφάνεια του έργου. Οι μορφές περιγράφονται από μια «σεισμική» γραφή που βυθίζεται και επανέρχεται ανάμεσα στα πυκνώματα και τις λαζούρες των ακρυλικών χρωμάτων ενώ βομβαρδίζονται ταυτόχρονα από εκρηκτικά παστώματα στις πιο γήινες αποχρώσεις εκεί που γράφει ο ορίζοντας στο έργο.

Η μνήμη ανακαλεί το χρώμα που «βάφει» τα αντικείμενα του πόθου και τον χώρο γεμίζει μια λεπτή ομίχλη στις αποχρώσεις της τρυφερής αβεβαιότητας του ονείρου.

Στο έργο της Βάλλυς Νομίδου, τα χέρια που αναπτύσσονται σαν να φυτρώνουν στον ίδιο μίσχο, διαγράφουν μια ημικυκλική τροχιά σε ψηλάφηση προστασίας. Σαν να θωπεύουν στοργικά μια αόρατη μήτρα.

Είναι ένα έργο που μιλάει για την τρυφερότητα της νεότητας με δάκτυλα ανοικτά που προσκαλούν το ερωτικό άγγιγμα.

Οι επιφάνειες, με έναν ρεαλισμό που έχει αφαιρέσει τις περιττές λεπτομέρειες, κάνουν σαφή την αντίθεσή της πρόσκαιρης παντοδυναμίας της νεότητας με τη φθορά της σάρκας.

Η Βάλλυ αφήνει να διαγράφεται κάτω από τις ημιδιαφανείς γαλακτερές διαστρωματώσεις, μια επιδερμίδα που σπάει σε λωρίδες έντυπης ανακυκλώσημης ύλης.

Η αλαζονεία της νιότης των μοντέλων της υπονομεύεται από το αμείλικτο memento mori της δημιουργού τους.

Ο Γιώργος Χαδούλης, στον αντίποδα των προηγούμενων, εστιάζει σε έναν άλλο κόσμο μιας φαινομενολογίας easy going, νωχελικών γυμνών κοριτσιών πριν την γιορτινή έξοδο ή στην επιστροφή της βραδινής διασκέδασης. Οι ηλεκτροφόρες χρωματικές αρμονίες, σα να διαθέτουν μια εσωτερική φωτεινή πηγή, κάνουν τα έργα του να μοιάζουν με αναμμένες οθόνες. Η παντελής  απουσία ερριμμένων σκιών δίνει στις μορφές μια φαντασματική υπόσταση σ’ ένα όμως ταυτόχρονα καθησυχαστικό κι αισθησιακό περιβάλλον. Οι νευρικές κινήσεις του πινέλου στα νεφτιλίδικα γεμίσματα των φωτεινών επιφανειών κάνει τις φιγούρες να πάλλονται με ένα ρίγος εξαφάνισης, στην αναζήτηση της αφθαρσίας.

Ο Σάββας Γεωργιάδης με τα υπερμεγέθη πορτρέτα του, μας φέρνει αντιμέτωπους με πρόσωπα που το βλέμμα τους μας καθηλώνει. Μας ακινητοποιεί μπροστά στην άφατη μελαγχολία μιας ανολοκλήρωτης ή αιφνίδια σταματημένης εφηβείας. Επιδιώκει τη συγχώνευσή του με το δικό μας. Είναι σα να προκύπτει μια νέα persona ανάμεσα στον θεατή και το εικονιζόμενο πρόσωπο που κατοικεί των υπερβατικό χώρο της pop αισθητικής της διαφήμισης. Τα μάτια και οι αντανακλάσεις στις στιλπνές επιφάνειες του δέρματος, αριστοτεχνικά μετουσιωμένα σε ζωγραφική ύλη, αποτυπώνονται με έναν απόκοσμο ρεαλισμό.

Η αδιάλλακτη ειλικρίνεια που συνδέει και τους τέσσερις για την αντίληψη του κόσμου στη ζωγραφική τους, τους φέρνει πιο κοντά στην αποκάλυψη άλλης μιας κρυφής ομορφιάς για τον καθένα.

Κείμενο: Αλέξης Βερούκας, Δεκέμβριος 2019