Γκαλερί Alma: Για μια νέα επινόηση της ομορφιάς

Γράφει ο/η

newsroom

Την έκθεση «για μια νέα επινόηση της ομορφιάς» στην οποία θα συμμετέχουν τέσσερις καλλιτέχνες εγκαινιάζει στις 7 Δεκεμβρίου στις 11.30 π.μ. στο χώρο της στα Τρίκαλα η γκαλερί Alma.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Σάββας Γεωργιάδης, Γιάννης Κόττης, Βάλλυ Νομίδου, Γιώργος Χαδούλης και θα διαρκέσει έως τις 10/2/2020.

Γιάννης Κόττης

Ο Γιάννης Κόττης γεννήθηκε στο Κοκκώνι Κορινθίας το 1949. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητή τον Γιάννη Μόραλη και τον Νίκο Νικολάου στο προκαταρκτικό έτος (1974 – 1979). Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα σκηνογραφίας. Συνέχισε τις σπουδές του στη Beaux – Arts στο Παρίσι για τρία χρόνια. Από το 1987 έως και σήμερα εκθέτει στην Γκαλερί SamyKinge – Παρίσι.

Έργα που ξεχειλίζουν από ζωή και αισιοδοξία παρουσιάζει ο καταξιωμένος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ζωγράφος Γιάννης Κόττης. Σε κάθε πίνακά του στήνεται ένα κινηματογραφικό σκηνικό! Τα τοπία της φύσης που απεικονίζει δεν είναι στατικά αλλά έχουν έντονα χρώματα και μια παιδική σχεδόν αθωότητα. Πρόκειται για μια ζωγραφική που μιλά κατευθείαν στην ψυχή μας. Ο εικαστικός αν και ζει εδώ και πολλές δεκαετίες στην Πόλη του Φωτός, ωστόσο πάντα διατηρεί ζωντανή τη σχέση του με την Ελλάδα, στην οποία επιστρέφει όχι μόνο κάθε καλοκαίρι, αλλά όταν χρειαστεί και κατά τη χειμερινή περίοδο.

Τα έργα του Γιάννη Κόττη μαγνητίζουν το βλέμμα του θεατή τους, με την ομορφιά, τη χάρη, την ανεμελιά τους. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο εικαστικό περιβάλλον, με έργα που υποδηλώνουν τη ζωή, τον καρπό, την ανθοφορία.

Διαφορετικές εκφάνσεις της φύσης που βρίσκεται σε φάση αναγέννησης, οργιαστικές εικόνες ζωής, με τη μοναδική σφραγίδα του Γιάννη Κόττη. Κάθε πινελιά του μοιάζει να κρύβει εκρήξεις. Ένας εικαστικός ύμνος στη χαρά, που βρίσκεται, στα μικρά, τα απλά, τα ανθρώπινα.

Η ομορφιά της ζωής είναι το μοναδικό φάρμακο στην τραγωδία του ανθρώπου. Όμως η ομορφιά δεν είναι κατασκευή. Ότι και να προσπαθήσει κανείς να βάλει να αναμετρηθεί με την φύση από τις κατασκευές του θα μοιάζει πάντα γελοίο, θλιβερό και άσχημο. Γιατί ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να συλλάβει την άναρχη αρμονία, την ηδονική αμεριμνησία μέσα στην σπλαχνικότητά της, παρά μόνο ίσως το βλέμμα της καλοσύνης του παιδιού. Που αισθάνεται την αιωνιότητα της επιθυμίας και θαυμάζει (σαν να κατανοεί την αρχή του κόσμου), την υπεράνθρωπη δύναμη του σπέρματος να βλασταίνει κάτω από τις στάχτες του θανάτου. Να «επινοήσουν» αυτά που το παιδί «νογά» στα όνειρά του. Μια νέα πάντα ομορφιά, πάνω από την ωμότητα των πραγμάτων. Μια απόπειρα επιστροφής κάτω από τις συνθήκες αυτές, του παιδικού θαυμασμού για την νοσταλγική Εδέμ, είναι κοινή στο έργο και των τεσσάρων φίλων μας.

Είναι μια διαδικασία που δε γίνεται χωρίς πόνο και χωρίς την τραγική συνείδηση της φθοράς της ύλης.

Αλέξης Βερούκας