Οι δύο παράλληλοι κόσμοι και η πολιτική ανορεξία!

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Δεν ξέρω αλλά παρακολουθώντας αυτή την προεκλογική περίοδο, έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν δύο παράλληλοι κόσμοι!

Εξηγούμαι! Από τη μία είναι οι υποψήφιοι. Υποψήφιοι δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, περιφερειακοί σύμβουλοι και οι περί αυτών, που κινούνται λες και δεν υπάρχει αύριο και από την άλλη οι ψηφοφόροι οι οποίοι δε φαίνεται να συγκινούνται από τον προεκλογικό τους αγώνα.

Η εκτίμηση αυτή δεν είναι αυθαίρετη. Βλέπεις τους υποψηφίους (άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο) να περιδιαβαίνουν τα χωριά μόνοι τους ή σχεδόν μόνοι τους. Η εικόνα είναι μονότονη. Ο επικεφαλής και καμιά σαρανταριά υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι να απευθύνονται σε πέντε – έξι, άντε το πολύ σε κάποια χωριά, καμιά δεκαριά με είκοσι θαμώνες των καφενείων οι οποίοι γυρίζουν στο σπίτι με γεμάτες τις τσέπες! Όχι με χρήματα αλλά με κάρτες υποψηφίων!  Το ερώτημα αναμενόμενο: Μα καλά τα ίδια δεν γίνονταν και στις προηγούμενες  εκλογές;

Όχι ακριβώς γιατί στις προηγούμενες εκλογές υπήρχε ακόμη… κουράγιο. Λίγο για να αλλάξουν  καμιά κουβέντα, λίγο ή και περισσότερο για κανένα κέρασμα, υπήρχε κόσμος που έβγαινε στα καφενεία  για να υποδεχθεί υποψηφίους. Με λίγα λόγια υπήρχε αυτό που ονομάζεται «προεκλογικός τζόγος». Πλέον υπάρχουν δύο παράλληλοι κόσμοι. Ο ένας των υποψηφίων (κάθε λογής) που περιμένει κάτι απ’ αυτές τις εκλογές. Ίσως μία έμμισθη αντιδημαρχία. Ίσως μία επίσης έμμισθη αντιπεριφέρεια. Ίσως μία έμμισθη θέση οπουδήποτε γενικά…  Γιατί όχι ίσως για  να προσφέρουν κάτι…

Από την άλλη είναι όλοι οι υπόλοιποι οι οποίοι δεν περιμένουν κάτι. Κι αυτό γιατί δεν πιστεύουν αυτά που τους λένε. Γιατί δεν τους λένε κάτι που να τους συγκινεί. Γιατί είναι απογοητευμένοι γενικά και όχι μόνο από την αυτοδιοίκηση.

Η «πολιτική της αποπολιτικοποίησης» την οποία ζούμε τα τελευταία χρόνια και η οποία επιβεβαιώνεται και ενόψει των πολλαπλών εκλογών της Κυριακής,  έχει οδηγήσει τον τόπο στα πρόθυρα πολιτικής σχιζοφρένιας. Ποτέ, όπως σήμερα, ο τόπος δεν είχε ανάγκη από ιδέες, προτάσεις, στόχους. Ποτέ, όπως σήμερα, ο τόπος  δεν είχε τόσο μεγάλο έλλειμμα σε ιδέες, προτάσεις και στόχους. Λες και στην πολιτική σκηνή εξαπλώνεται μια περίεργη μόλυνση: αυτή της πολιτικής ανορεξίας. Από την κεντρική πολιτική σκηνή μέχρι την αυτοδιοίκηση.