Μία μοναδική έκθεση έρχεται στην γκαλερί Alma

Γράφει ο/η

newsroom

Την έκθεση «για μια νέα επινόηση της ομορφιάς» στην οποία θα συμμετέχουν τέσσερις καλλιτέχνες εγκαινιάζει στις 7 Δεκεμβρίου στις 11.30 π.μ. στο χώρο της στα Τρίκαλα η γκαλερί Alma.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Σάββας Γεωργιάδης, Γιάννης Κόττης, Βάλλυ Νομίδου, Γιώργος Χαδούλης και θα διαρκέσει έως τις 10/2/2020.

Γιώργος Χαδούλης

Ο Γιώργος Χαδούλης, εστιάζει σε έναν άλλο κόσμο μιας φαινομενολογίας easygoing, νωχελικών γυμνών κοριτσιών πριν την γιορτινή έξοδο ή στην επιστροφή της βραδινής διασκέδασης. Οι ηλεκτροφόρες χρωματικές αρμονίες, σαν να διαθέτουν μια εσωτερική φωτεινή πηγή, κάνουν τα έργα του να μοιάζουν με αναμμένες οθόνες. Η παντελής  απουσία ερριμμένων σκιών δίνει στις μορφές μια φαντασματική υπόσταση σ’ ένα όμως ταυτόχρονα καθησυχαστικό κι αισθησιακό περιβάλλον. Οι νευρικές κινήσεις του πινέλου στα νεφτιλίδικα γεμίσματα των φωτεινών επιφανειών κάνει τις φιγούρες να πάλλονται με ένα ρίγος εξαφάνισης, στην αναζήτηση της αφθαρσίας.

Αλέξης Βερούκας

Η τραγοπόδαρη έμπνευση

Ποτέ ίσως στη ζωή του ο Γιώργος Χαδούλης δεν είχε αντικρίσει τον έξω κόσμο τόσο απειλητικό, αφιλόξενο, τόσο εκτός ελέγχου, όσο το καλοκαίρι του 2015. Ένιωθε-

όπως ακριβώς πάρα πολλοί Έλληνες- ότι η κάθε μέρα που ξημερώνει εγκυμονεί το χειρότερο. Το πιo παρανοϊκό. Ότι οι βεβαιότητες τις οποίες από μικροί κοροϊδεύαμε ή και πολεμούσαμε, που αποτελούσαν εντούτοις όρους της ύπαρξής μας, κινδύνευαν αίφνης να διαλυθούν ανεπιστρεπτί. Να σωριαστούν σε ερείπια. «Σε τι χώρα θα περάσω τα υπόλοιπα χρόνια μου;» αγωνιούσε σφίγγοντας τα δόντια και τα αγαπημένα πρόσωπά του.

Ως γνήσιος καλλιτέχνης, δεν ενέδωσε στον πανικό ή στην κατάθλιψη. Επέστρεψε απλώς στο λίκνο της δημιουργίας του. Στο εργαστήριό του. Έψαξε μέσα του το φως που τρεμόσβηνε γύρω του. Ρίχτηκε στη ζωγραφική με πάθος πρωτόγνωρο.

Τι ζωγράφισε; Ό,τι βλέπετε σήμερα σε δεκάδες εκδοχές. Ό,τι είχε ο ίδιος πλάσει, μες στη χαρά και μες στις λύπες, χρόνια και χρόνια, με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα, όπως θα το έθετε ο Καβάφης. Το πιο οικείο περιβάλλον. Το κουκούλι του. Τον χώρο όπου αναπνέει και εκφράζεται.

Πολυθρόνες μπαμπού και καναπέδες ελαφρώς ξεχαρβαλωμένοι. Βάζα και σωληνάρια με τέμπερες, νερομπογιές να στεγνώνουν τα μεσημέρια, τσιγάρα να καίγονται  ξεχασμένα στο τασάκι, βιβλία και λευκώματα να υψώνονται σε ντάνες. Από έναν γάντζο κρεμασμένη η ποδιά που, όταν κάνει ζέστη, τη φοράει κατάσαρκα. Από έναν ημιτελή του πίνακα ξεπροβάλλει μια μορφή και του χαμογελάει, άλλοτε τρυφερά, άλλοτε περιπαιχτικά. Και γύρω του λευκά τελάρα να περιμένουν το πινέλο του.

Το ζήτημα, επαναλαμβάνω, είναι πώς τα φώτισε. Πώς με το φως τα μεταμόρφωσε.

Εάν πάτε στο εργαστήριο του Χαδούλη, δε θα σας λούσει το εκτυφλωτικό κίτρινο, το ροζ που φωσφορίζει, το μπλε που σε ρουφάει… Δε θα δείτε τελάρα να υψώνονται σαν ικριώματα, γρίλιες να σε προκαλούν να τις παραμερίσεις για να ενωθείς με εκείνην –

ή με εκείνον; – που παραμονεύει πίσω τους. Εάν πάτε στο εργαστήριο του Χαδούλη, το πολύ να σας τρατάρει έναν καφέ πριν σάς καθίσει στο σκαμνί όχι για να σάς δικάσει, μα για να του ποζάρετε…

Πού βρίσκονται, άρα, τα ψυχεδελικά σχεδόν χρώματα, τα παλλόμενα σχήματα; Εντός του βέβαια! Στην τραγοπόδαρη έμπνευσή του, που ζωντανεύει τα άψυχα. Το στοίχημα για τον Χαδούλη, στα πενήντα του, δεν είναι να απαθανατίσει μιαν ήδη υπάρχουσα πληγή. Aλλά να μετατρέψει την μπογιά του σε αίμα. Και να τη μεταγγίσει στις φλέβες μας.

Το πετυχαίνει με το αφοπλιστικό θράσος ενός θεού Πάνα.

Χ.Α. ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ, 20/03/2017