Μια πόλη όχι και τόσο προσβάσιμη τελικά

Γράφει ο/η

Ελένη Χολέβα

Όλο και απομακρυνόμαστε από την αναγκαία ολιστική διαμόρφωση της πόλης των Τρικάλων ώστε να γίνει μια πόλη στην οποία η προσβασιμότητα θεωρείται κάτι δεδομένο κι ένα στοίχημα που κερδήθηκε. Για την ώρα, περιοριζόμαστε στο να γιορτάζουμε «Εβδομάδες Κινητικότητας» με ελάχιστες παρεμβάσεις, οι οποίες ναι μεν μπορεί ευαισθητοποιούν αλλά απέχουν πολύ από μια πόλη ικανή να προσφέρει έστω και τη στοιχειώδη ασφάλεια και ποιότητα σε όσους ζούνε και κινούνται σε αυτή.

Λίγα μέτρα να ξεφύγει κανείς από την τουριστική μας ζώνη, αντιλαμβάνεται  γρήγορα ότι το όνομα που κατακτήσαμε μέσα από illustration  προβολές, δεν συνοδεύεται από καμία χάρη. Όπως για παράδειγμα στη γειτονιά της λαϊκής αγοράς και της αστικής συγκοινωνίας.

Πριν χρόνια, επιλέχθηκε μια ανάσα από την κεντρική πλατεία της πόλης η συγκατοίκηση των αστικών λεωφορείων, των πάγκων της λαϊκής, των διπλοπαρκαρισμένων οχημάτων, των πεζών, των ποδηλατών κοκ.  Μια απόφαση που αποδεικνύεται καθημερινά λάθος. Ο λόγος προφανής… Όποια στιγμή και να επισκεφθεί κανείς την περιοχή, θα αντιληφθεί ότι επικρατεί τέτοιο κομφούζιο που κανείς δεν μπορεί να κινηθεί, να ψωνίσει, να οδηγήσει ή απλά να περάσει το δρόμο με ασφάλεια.

Την  ίδια ώρα που δείχναμε μέσα από εκδηλώσεις στα παιδιά το δρόμο και την αξία της προσβασιμότητας, του σεβασμού του περιβάλλοντος και της οικολογικής μετακίνησης κοκ, στην καρδιά της πόλης, λίγο πιο μακριά από το οπτικό τους πεδίο, επικρατεί μια κατάσταση που θυμίζει τριτοκοσμική χώρα.

Κι αυτό γιατί αντί να γίνει πριν κάποια χρόνια, μια σύγκληση ιδεών και σοβαρών απόψεων γύρω από την πόλη που θέλουμε, επιλέχθηκε ο δρόμος της σύγκρουσης επαγγελματικών κλάδων όπως για παράδειγμα των αστικών συγκοινωνιών, της λαϊκής και των καταστηματαρχών της περιοχής, με την υπόσχεση ότι κάποια στιγμή θα διαμορφωθεί η περιοχή όπως αρμόζει να είναι το κέντρο μιας φιλικής προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον πόλης. Όπου όλοι οι «συγκάτοικοι» θα συνυπάρχουν σε ιδανικές συνθήκες.

Μέχρι σήμερα τίποτα τέτοιο δεν έχει γίνει. Η πόλη στο μεγαλύτερο ποσοστό των γειτονιών της παραμένει μακριά από ένα βιώσιμο σχέδιο αστικής κινητικότητας.