Όλα για ένα ξεροκόμματο της εξουσίας

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Η Ευρώπη ξανά παλινωδεί. Αυτή τη φορά είναι η Ιταλία και η επιστροφή του προϋπολογισμού της κυβέρνησής της από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που ρίχνει τη βαριά της σκιά πάνω από την Ευρώπη. Τα σπρεντς ανεβαίνουν και μαζί με αυτά απομακρύνονται και οι ελπίδες που είχε η ελληνική κυβέρνηση για σύντομη έξοδο στις αγορές με λογικά επιτόκια.

Η Ευρώπη και πάλι δοκιμάζεται και η Ελλάδα ξανά επιστρέφει σε μια αδιέξοδη εσωστρέφεια που την οδηγεί βαθύτερα στην παρακμή. Παρότι θεωρητικά,  υπάρχουν  όλες οι προϋποθέσεις (τέλος των προγραμμάτων, αύξηση εξαγωγών, ρεκόρ στον τουρισμό κ.α.)  για μια προσπάθεια εξόδου της χώρας από το βάλτο που είχε βυθιστεί τα προηγούμενα χρόνια, ο δημόσιος διάλογος παραμένει εγκλωβισμένος στην σκανδαλολογία και στην παραπολιτική. Έδωσε ή δεν έδωσε χρήματα ο Σόρος στην ελληνική κυβέρνηση για το Σκοπιανό; Έβαλε ή δεν έβαλε ο Πολάκης τον Παπαντωνίου φυλακή; Αυτά και άλλα τόσα… φαιδρά παραμένουν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Όχι πως δεν έχουν θέση στη δημόσια συζήτηση αλλά δεν μπορεί να είναι η πεμπτουσία του δημόσιου πολιτικού λόγου.  Στην ουσία φαίνεται να είναι τα μοναδικά που απασχολούν στα σοβαρά τον πολιτικό μας κόσμο! Κι αυτό γιατί είναι αυτά που θα τους επιτρέψουν είτε να διατηρηθούν (οι συγκυβερνώντες) είτε να επιστρέψουν (οι αντιπολιτευόμενοι) στην εξουσία. Δεν έχουν να πουν κάτι το ουσιαστικό και καταφεύγουν στην ευκολία της σκανδαλολογίας και των θεωριών συνομωσίας.

Με αυτά και με τα…  άλλα όμως, βυθιζόμαστε βαθύτερα στην παρακμή. Όπως συμβαίνει κάποιες σπάνιες φορές στην ιστορία. Είναι οι στιγμές που είτε έχεις ηγεσία που οδηγεί οραματικά έναν λαό, ή έχεις διαχειριστές που αναζητούν, ένα κομμάτι από την εξουσία. Εμείς έχουμε διαχειριστές που τα δίνουν όλα για ένα ξεροκόμματο της εξουσίας.