Όποιος (υπουργός) έχει δίκιο δεν φοβάται τον «κτελ-ατζή»

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

“Πολιτική είναι η τέχνη του να μοιράζεις μια πίτα με τέτοιο τρόπο ώστε να πιστεύει ο καθένας ότι έχει πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι” έλεγε ο Γερμανός πολιτικός Ludwic Erhard.

Ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου αποδείχθηκε ότι δεν κατέχει αυτή την τέχνη. Μοίρασε την πίτα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας δίνοντας ένα τεράστιο κομμάτι στο Βόλο, ένα μεγαλούτσικο στη Λάρισα, από δύο μικρότερα στη Λαμία και στην  Καρδίτσα και ότι απέμεινε (δηλαδή τα ψίχουλα) τα πέταξε στα Τρίκαλα.

Ο ίδιος μπορεί να μην κατέχει την τέχνη. Μπορεί να σύρθηκε πίσω από το πανεπιστημιακό κατεστημένο που ποτέ δεν καλόβλεπε την επέκταση του Πανεπιστημίου προς δυσμάς. Μπορεί να πιέστηκε πολιτικά. Μπορεί να συνυπολόγισε το ειδικό βάρος της Ανατολικής Θεσσαλίας. Μπορεί, μπορεί, μπορεί…

Ασχέτως από τα… μπορεί και τα… γιατί, η μοιρασιά είναι  άδικη για Τρίκαλα από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Είτε με επιστημονικά κριτήρια, είτε με βάση την παραγωγική δομή και το πολιτιστικό απόθεμα του τόπου.  Και αυτό δεν μπορεί παρά να το ξέρει ο υπουργός. Απλά δεν μπορεί να το παραδεχθεί γιατί θα πρέπει  να πιάσει από την αρχή την κατανομή των σχολών και των τμημάτων και αυτό δεν θέλει επ’ ουδενί να το κάνει.  Και γι’ αυτό κρύφθηκε και  δεν δέχθηκε καν τους Τρικαλινούς φορείς που πήγαν να τον συναντήσουν στο υπουργείο επικαλούμενος διάφορες αστείες δικαιολογίες. Όποιος έχει επιχειρήματα δεν φοβάται το διάλογο. Ούτε με τον δήμαρχο, ούτε με τον αντιπεριφερειάρχη, ούτε με τους παπάδες, ούτε με τον… κτελατζή.

Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά επικοινωνιακή διαχείριση για το πώς θα επιμεριστούν οι πολιτικές ευθύνες αυτής της αδικίας που ελάχιστη σημασία έχει μπροστά στο  μείζον που για τα Τρίκαλα είναι η περιθωριοποίησή τους στον πανεπιστημιακό χάρτη της Θεσσαλίας.