Ροπωτό: Στο χωριό που σταμάτησε ο χρόνος…

Γράφει ο/η

Ελένη Χολέβα

Πριν έξι χρόνια, η είδηση για ένα χωριό που βούλιαξε παίρνοντας μαζί του, κόπους και όνειρα μιας ζωής, έκανε το γύρο του κόσμου. Το χωριό αυτό ήταν το Ροπωτό. Από το 2012 μέχρι σήμερα, 2018, τα σημάδια της καταστροφής είναι ακόμη εκεί. Ένα τοπίο έρημο πια από ζωή, γεμάτο όμως με την ένταση ενός φαινομένου που ξερίζωσε πολλούς ανθρώπους από τα σπίτια τους αλλάζοντας για πάντα τη ζωή τους, αλλά και το χωριό.

Ανηφορίζοντας στον κεντρικό οικισμό, την καρδιά του μεγαλύτερου σε έκταση χωριού στην Ευρώπη, η εικόνα που αντικρίζει κανείς ακόμη και σήμερα είναι συγκλονιστική. Η κλίση του εδάφους λόγω της καθίζησης έγινε ακόμη πιο έντονη. Κτίσματα ήδη έχουν καταρρεύσει και κάποια περιμένουν τη σειρά τους. Το νερό, έχει βρει τη φωλιά του άγνωστο για πόσο, στα έγκατα αυτής της γωνιάς της Πίνδου. Και κάπως έτσι, οι φωλιές των ανθρώπων του χωριού άδειασαν από φωνές αλλά και από ελπίδες…

Το ρολόι στην εκκλησία που έγειρε ολόκληρη, μαρτυρά την ώρα που πάγωσε ο χρόνος. Σπίτια μισογκρεμισμένα, αρχίζουν να κυριεύονται από τη φύση, χαμένα μέσα στην άγρια βλάστησή της. Ότι δεν έχει ανθρώπινη παρουσία, γίνεται σταδιακά μέρος της. Εξάλλου, αν ολοκληρωθούν τα τελευταία έργα που προβλέπουν την κατεδάφιση σπιτιών και την απομάκρυνση των μπαζών από τον οικισμό, ελάχιστες θα είναι οι μαρτυρίες ζωής εκεί. Θα μείνουν καταγεγραμμένες  μόνο σε φωτογραφίες ζωντανές σε εξιστορήσεις.

Η παρουσία μας προκαλεί αίσθηση στους ελάχιστους κατοίκους του χωριού, αλλά και στους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου, μιας και είναι ασυνήθιστο να συναντούν πλέον διαβάτες στην περιοχή . Συναντώντας ένα ζευγάρι μεσήλικων μας λέει ότι δεν μένει στο χωριό γιατί δεν αντέχουν να το βλέπουν σε αυτή την κατάσταση. «Θλίψη. Ερχόμαστε για λίγη ώρα, φροντίζουμε τα βασικά και φεύγουμε. Δεν αντέχουμε να το βλέπουμε έτσι το χωριό μας», μας λένε. Και ποιοι έχουν απομείνει άλλωστε; «Από τους γερόντους ελάχιστοι άντεξαν τη στεναχώρια…» λένε με πόνο ψυχής.

Στο δρόμο, τα δέντρα ατρύγητα. Μηλιές, καστανιές, καρυδιές προσέφεραν καρπούς σε χέρια που μόχθησαν καλλιεργώντας τη γη, διατηρώντας κοπάδια. Σήμερα όλα αυτά έχουν χαθεί. Από το 2012 και μετά, η ανεργία των νέων ανθρώπων στο χωριό έχει κάνει τη δική της ζημιά. Όλα τους διώχνουν από τον τόπο τους.

Έργα και ημέρες… χαμένες

Στο θέμα του Ροπωτού χάθηκε και χάνεται πολύτιμος χρόνος. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι που βρέθηκαν σε μια μέρα κυριολεκτικά στο δρόμο, που μάζεψαν όπως όπως τα πράγματά τους και ότι είχε απομείνει, δεν είχαν καμία απολύτως βοήθεια μέχρι σήμερα, καμία απολύτως στήριξη.

Μέχρι και σήμερα, προσπαθούν να επιβιώσουν ενώ η πολιτεία, δεν τους έχει συμπεριλάβει ούτε καν σε επιδότηση ενοικίου. Το μόνο που έχει γίνει είναι να ασφαλτοστρωθεί ο δρόμος ώστε να μπορούν τα μηχανήματα που θα αναλάβουν τα έργα υποδομής, να έχουν πρόσβαση στο σημείο. Μιλώντας με το δήμαρχο Πύλης κ. Κ. Μαράβα, αναγνώρισε την καθυστέρηση σε κάθε περίπτωση και παράμετρο.  Όπως ανέφερε, «Το 2015 που αναλάβαμε δημοτική αρχή, ξεκινήσαμε από το μηδέν! Δεν είχαμε τίποτα στα χέρια μας. Προχωρά πλέον και η διαμόρφωση του νέου οικισμού κοντά στο Κοινοτικό Γραφείο του χωριού. Όμως, η κυβερνητική στάση απέναντι στο έργο, αλλά και απέναντι σε άλλα έργα που έχουν μεν εγκριθεί αλλά αναμένουν το δρόμο της υλοποίησης, μας καθυστερεί. Ήδη , στο Ροπωτό είμαστε ενάμιση χρόνο πίσω», καταλήγει.

Και κάπως έτσι το Ροπωτό ερήμωσε. Σε μια εποχή που όλα μπορούν να γίνουν εύκολα, η διαμόρφωση συνθηκών για την απλή αλλά αξιοπρεπή επιβίωση των ανθρώπων…. μοιάζει ακατόρθωτη.