Συνεχίζεται η έκθεση Mixing It Up στην γκαλερί Alma

Γράφει ο/η

newsroom

Συνεχίζεται στην γκαλερί Alma έως και τις 10 Φεβρουαρίου η ομαδική έκθεση Mixing It Up με τη συμμετοχή πέντε συνεργατών της που αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της διαμορφούμενης αισθητικής της γενιάς τους. Στην έκθεση συμμετέχουν οι Σταμάτης Θεοχάρης, Μιχάλης Κιούσης, Δημήτρης Κόκορης, Κωνσταντίνος Πάτσιος και Βάνα Φερτάκη.

Δημήτρης Κόκορης: Το κοινό αλληλοεπιδρά με έργα που αφηγούνται το αλλόκοτο της ήδη βιωμένης εμπειρίας του εικαστικού Δημήτρη Κόκορη. Υβριδικά περιβάλλοντα που  απεικονίζουν φυσικά τοπία που αστικοποιούνται και αντίστοιχα αστικά που εξαϋλώνονται, παραμορφωμένες από την πολλή πληροφορία ανθρώπινες φιγούρες -δυναμικό σχόλιο στην αντίστοιχα τόση πολλή πληροφορία της εποχής, φαλλικά και θρησκευτικά σύμβολα-κραυγές των κοινωνικών στερεοτύπων, ζώα και μυθικά όντα εν είδει κινουμένων σχεδίων, αποτυπώματα μιας παραμορφωμένης παιδικότητας, μάστιγα της σύγχρονης εποχής.

Έναυσμα για τον Δημήτρη είναι η μνήμη. Με το λεπτό πενάκι και τα χρωματιστά του μολύβια, ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει χωρίς έλεγχο δημιουργώντας ένα τεράστιο πολυθεματικό σύνολο που μοιάζει με την πρώτη ματιά ομιχλώδες για να έρθει αργότερα η λεπτομερής προσέγγιση του κάθε σχεδίου ξεχωριστά και να εκπλήξει. Η παλέτα του αποτελεί αυτοβιογραφικό στοιχείο. Τα έργα δεν έχουν προσχέδιο, το μελάνι χύνεται κατευθείαν στο χαρτί υποδεικνύοντας την αποφασιστικότητα, την αυτοπεποίθηση αλλά και την επινοητικότητα του ζωγράφου. Τα υλικά -και όχι οι αναπαραστατικές μορφές που σπάνια βλέπεις να σε κοιτούν κατάματα, ενσαρκώνουν τους ήρωες στην αφήγησή του. Λάδια και μελάνια συνυπάρχουν αρμονικά με ακρυλικά και ακουαρέλες, σε ένα σύνολο έργων και πειραματισμών που επιβάλλουν υφές ακατέργαστες. Πρώτα δημιουργείται ο πλουραλισμός του χρώματος και έπειτα φανερώνεται το σχέδιο. Από την άλλη, η γεωμετρία του συνειδητού παραμένει ενεργή, χαρίζοντάς του πολλά στοιχεία ρεαλισμού. Τα ατέρμονα πλέγματα συγκρατώνται πάντοτε από υπόγειους γραμμικούς και οριζόντιους άξονες οι οποίοι δημιουργούν πολυφωνικά σύνολα που δεν περιορίζονται στις τέσσερις γωνίες του κάθε πίνακα, ο Κόκορης αποφεύγει να επιβάλει στον θεατή το τέλος της σύνθεσης. Το κάθε ένα έργο αποτελεί μοναδικό χωρικό θόλο που προσπαθεί να κοινωνήσει τον χώρο του καμβά στην αντιληπτική εμπειρία του θεατή, στοχεύοντας σε μία άυλη πνευματική σύνδεση και στη συνέχιση της φαντασίας, παρά τη στατικότητα της πληροφορίας.

Ο Κόκορης ανήκει στη γενιά της μετάβασης. Επηρεασμένος από τα εθνολογικά στοιχεία άλλων πολιτισμών, όπου ο κώδικας επικοινωνίας τους εμπεριέχει άμεσα την εικόνα και στην προσπάθεια του να συλλάβει τις διαφορές ανάμεσα στον δυτικό και τον ανατολικό τρόπο σκέψης, βάζει το περίγραμμα στη σκέψη του και αρθρώνει εικονικά την επιθυμία. Τα θέματα παραμένουν ως επί το πλείστον παρεμφερή, υπερατλαντικές εικόνες από τη μία, οικεία σύνολα από την άλλη, ανθρώπινες μορφές, ζωικό βασίλειο.