Τα Νοσοκομεία ως κομματικά παραμάγαζα

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Η υπόθεση των διορισμών διοικητών στα νοσοκομεία διαχρονικά είναι ο ορισμός της φαυλότητας του πολιτικού μας συστήματος. Είναι γνωστό ότι σε κοινωνίες, ειδικά στις μικρές όπως η δική μας, η θέση του διοικητή του Νοσοκομείου αποκτά, καλλιεργεί και ευνοεί παραγοντικές τάσεις.  Σπάνια δε διοικητές διαφοροποιούνται ή απεγκλωβίζονται από πολιτικά δεσμά ασκώντας «κανονική διοίκηση» όπως αυτή επιβάλλεται από τους βασικούς κανόνες μάνατζμεντ στη δημόσια υγεία.

Μπορεί να μας «σοκάρει», μετά τα όσα έχουμε δει, αλλά η αλήθεια είναι ότι και το μάνατζμεντ ενός Νοσοκομείου είναι μια κανονική δουλειά.  Είναι μια δουλειά που κανείς τη σπουδάζει. Προϋποθέτει λοιπόν, επιστημονική γνώση (η οποία είναι απαιτείται να είναι υψηλού επιπέδου), εξειδίκευση και εμπειρία.  Όλα αυτά που στις υπόλοιπες δημοκρατικά ώριμες και κοινωνικά οργανωμένες χώρες της Δύσης είναι αυτονόητα, στη χώρα μας παραμένουν ένα αδειανό πουκάμισο. Για παράδειγμα, στη Γερμανία οι επικεφαλής των νοσηλευτικών ιδρυμάτων είναι εξειδικευμένα στελέχη τα οποία κρίνονται μόνο από την αποτελεσματικότητα και όχι από την κομματική τους ταυτότητα.

Στη Γερμανία, βέβαια, δεν κάθονται σε ένα τραπέζι οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες που συγκυβερνούν, για να μοιράσουν σε ημέτερους τα δημόσια νοσοκομεία και γενικότερα το κράτος, μήπως και μαζέψουν τίποτα ψηφαλάκια.

Στην Ελλάδα όμως συμβαίνει πιστά το παράδοξο. Μπορεί να είσαι ένας εξαιρετικός απόστρατος πτέραρχος και να φτάνεις να αξιολογηθείς ως ο… καταλληλότερος να διοικήσεις μια μονάδα υγείας, επειδή απλά είσαι φίλα προσκείμενος στο κυβερνών κόμμα..

Και ας μη μας διαφεύγει το γεγονός, ότι τελικά φτάνεις να αξιολογηθείς ως ο…καταλληλότερος επειδή δυστυχώς συνεχίζει να διαιωνίζεται ..ο παρωχημένος τίτλος του διοικητή, ο οποίος τίτλος στην Ελλάδα μπορεί και να τους περικλείει όλους.

Από διοικητής πτέρυγας μάχης προσγειώνεσαι, λοιπόν, σε διοικητή δημόσιου νοσοκομείου, ώστε να μπορείς  και εσύ με τη σειρά σου να βολεύεις κομματικούς φίλους και γνωστούς!

Είναι σαφές ότι ο διορισμός των διοικητών είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πλέγματος των πελατειακών σχέσεων, που αποσκοπεί στην προαγωγή κομματικών συμφερόντων και μικροπολιτικών επιδιώξεων. Στο κυνήγι του μικροκομματικού συμφέροντος, ακόμη και σήμερα, που η κοινωνία επιδιώκει τη λύση στα προβλήματα και όχι την ανακυκλωμένη διατήρηση και συντήρηση του κατεστημένου.

Πέρα από αυτό, όλη η υπόλοιπη συζήτηση είναι απλά μια περιπτωσιολογία η οποία μπορεί να μην είναι αδιάφορη αλλά έρχεται εδώ και χρόνια να εξηγήσει σε αυτή τη χώρα τον κυρίαρχο κανόνα της φαυλότητας