Το ελληνικό καλοκαίρι δεν είναι ανέμελο…

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Το ανέμελο ελληνικό καλοκαίρι δεν είναι σχεδόν ποτέ ανέμελο. Είναι περίεργη σύμπτωση αλλά όλες, σχεδόν οι μεγάλες καταστροφές έγιναν το καλοκαίρι. Από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και τις δολοφονίες του Σολωμού Σολωμού και Τάσου Ισαάκ στην πράσινη γραμμή μέχρι τον πολύνεκρο σεισμό της Κεφαλονιάς, το μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης, τις δολοφονικές φωτιές του 2007 στην Ηλεία και τώρα την εθνική καταστροφή στο Μάτι Αττικής.  Κατά περίεργη σύμπτωση όλα αυτά και άλλα πολλά τραγικά γεγονότα έγιναν το καλοκαίρι. Το ελληνικό καλοκαίρι που για ένα περίεργο λόγο δε δικαιώνει τη φήμη του ως ανέμελου. Ούτε βέβαια και την ιστορική ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου για  τα μπάνια του λαού.

Εκεί κάπου ανάμεσα στη θερινή ραστώνη και τη διάθεση του λαού να ξεφύγει από την καθημερινότητα αναζητώντας την ανεμελιά σε κάποια μαγευτική παραλία, από περίεργα παιχνίδια της μοίρας,  έρχονται τα τραγικά γεγονότα που μαυρίζουν τις ψυχές μας.

Και το χειρότερο! Αυτά τα ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα έχουν μια κοινή διαπίστωση. Μας πιάνουν στον ύπνο. Πιάνουν το κράτος στον ύπνο αποκαλύπτοντας τη γύμνια του. Όπως στις φωτιές του 2007, έτσι και τώρα (ίσως και χειρότερα) το κράτος ήταν απών. Τότε ήταν οι ασύμμετρες απειλές που εφευρέθηκαν ως όρος για δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και τώρα είναι τα ασύμμετρα φαινόμενα.

Μόνο που διαχρονικά αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχουν ούτε ασύμμετρες απειλές, ούτε ασύμμετρα φαινόμενα. Υπάρχουν αμετροεπείς πολιτικές και φυσικές ηγεσίες που μεταθέτουν ευθύνες και αφήνουν απροστάτευτη και ανοχύρωτη την ελληνική κοινωνία.

Το ερώτημα είναι ένα: ΩΣ ΠΟΤΕ;