Το λάθος του κ. Τσίπρα

Γράφει ο/η

Λάζαρος Μάμαλης

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα ολέθριο λάθος τακτικής. Επέλεξε να δοκιμάσει την… τύχη του στις ευρωεκλογές για να συρθεί κατόπιν σε πρόωρες εκλογές οι οποίες θα γίνουν την 7^{η Ιουλίου} . Είναι σύνηθες,  στην κορυφή της ηγετικής πυραμίδας, να συσσωρεύονται αυλοκόλακες. Επαΐοντες που καμώνονται ότι  τα ξέρουν όλα αλλά συνήθως δεν ξέρουν την τύφλα τους. «Περιβάλλοντα» και «συμβουλάτορες» οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα άλλα από το να… γλύφουν την εκάστοτε εξουσία για να καρπωθούν τα οφέλη της. Ο κ. Τσίπρας δεν είχε καλύτερη τύχη απ’ ότι οι περισσότεροι προκάτοχοί του. Στο επιτελείου πολιτικού του σχεδιασμού υπάρχουν (όσα ακόμη δεν έχουν παραγκωνιστεί) στελέχη τα οποία παρουσίαζαν στον πρωθυπουργό μια παραμορφωτική εικόνα για την υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια απόρροια πρωτίστως της υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης αλλά και επιμέρους ζητημάτων, όπως η αμφισβήτηση του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς. Με δημοσκοπήσεις ανύπαρκτων μέχρι πρότινος εταιριών, έδωσαν την αίσθηση στον πρωθυπουργό ότι στις ευρωεκλογές πάνε αν όχι για… ισοπαλία, τουλάχιστον για μια ανώδυνη ήττα τριών το πολύ, ποσοστιαίων μονάδων! Οι ίδιοι αποτολμούσαν και σενάρια εσωστρέφειας στη Νέα Δημοκρατία με ανοιχτή αμφισβήτηση, από το καραμανλικό μπλόκ,   της ηγεσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το αποτέλεσμα ήταν να δοκιμάσει, ανεπιτυχώς την τύχη του στις ευρωεκλογές της 26^ης Μαΐου το αποτέλεσμα των οποίων δημιούργησαν μία πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, σιγουριά νίκης στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ  να αδυνατεί (για την ώρα) να εντοπίσει ικανό αφήγημα που θα του επιτρέψει να επανακάμψει με αξιώσεις στην εκλογική μάχη.

Το πολιτικό σκηνικό θα ήταν διαφορετικό αν είχε προχωρήσει σε πρόωρες εθνικές εκλογές ταυτόχρονα με τις ευρωεκλογές. Τα προεκλογικά διλήμματα θα έβρισκαν μεγαλύτερη ανταπόκριση από ένα εκλογικό σώμα το οποίο δεν θα προσέρχονταν στις εκλογές στη λογική της χαλαρής ψήφου των ευρωεκλογών με τη συνήθη τιμωρητική διάθεση στο κυβερνών κόμμα αλλά για να αναδείξει κυβέρνηση επιλέγοντας μεταξύ των δύο κυρίαρχων πόλων του πολιτικού μας συστήματος.

Το ερώτημα αναμενόμενο: Η ευθύνη βαραίνει τους… συμβουλάτορες του πρωθυπουργού; Η ευθύνη βαραίνει πάντα τον ηγέτη όταν αυτός χάνει  την επαφή του με τα κοινωνικά ρεύματα κυνηγώντας  ανύπαρκτες χίμαιρες.